Γιατί να το διαβάσω στην τάξη; Human net, Κατερίνα Ζωντανού: από τη Ράνια Βασιλειάδου

Κατερίνα Ζωντανού

Human net
Εικόνες: Γιώργος Δημητρίου 
Σειρά : Ιστορίες που τις ζεις δυνατά
Εκδόσεις: Μεταίχμιο

    Ο Λεωνίδας είναι «ο καινούργιος» στην τάξη. Ο Πέτρος είναι ο διπλανός του και βρίσκεται κυριολεκτικά και μεταφορικά στη δύσκολη θέση να είναι ο μοναδικός μάρτυρας του μαρτυρίου, το οποίο περνά ο Λεωνίδας εξαιτίας του Ανδρέα. Ο Ανδρέας κάθεται πίσω τους. Με κάθε ευκαιρία σχολιάζει και ενοχλεί τον Λεωνίδα, προσπαθώντας -και καταφέρνοντας- να τον εμποδίσει να ενταχθεί στην τάξη. Ο Σωτήρης κάθεται δίπλα στον Ανδρέα, αλλά είναι σαν να μην ακούει, μια και έχει μάθει να παίρνει το μέρος το «ισχυρότερου» φίλου του. 
   Οι τέσσερίς τους αποτελούν ένα μικρό μέρος ενός μεγαλύτερου πλέγματος, αυτού του σχολείου. Και μέσα σ’ ένα μεγάλο πλέγμα, οι σχέσεις είναι πολύπλοκες και πολλές φορές δύσκολες. Ο Λεωνίδας ξέρει καλά τι περνάει ο καινούργιος του συμμαθητής και μπορεί να τον νιώσει. Φοβάται, όμως, τις συνέπειες που θα ακολουθήσουν αν μιλήσει. Τη λύση βρίσκει σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, όπου ο παίκτης-Άνθρωπος καλείται να αντιμετωπίσει το Τέρας. Για να κερδίσει, πρέπει να μεταμορφώσει τις σκιές που τον περιτριγυρίζουν σε Ανθρώπους. «Ένας εγώ και μετά δύο Άνθρωποι και μετά τέσσερις, οχτώ, δεκαέξι… Και κάθε Άνθρωπος που γεννιέται, γεννάει κι άλλον έναν Άνθρωπο, κι ύστερα κι άλλον, κι άλλον, κι άλλον… Όσο αυξανόμαστε εμείς οι Άνθρωποι τόσο μειώνεται η δύναμη του Τέρατος. Στο τέλος φτιάχνουμε ένα Δίχτυ από Ανθρώπους και αποδυναμώνουμε το Τέρας. Μόνο έτσι μπορεί κάποιος να τα καταφέρει. Αλλιώς είναι χαμένος, θα γίνουν όλοι Τέρατα και τα τον κατασπαράξουν. Κατάλαβες;» 
   Αν το διαβάσεις, σίγουρα θα καταλάβεις. Γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, το κείμενο αποδίδει τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και την αγωνία ενός νεαρού αγοριού για τον σχολικό εκφοβισμό, τις σχέσεις με τους συνομηλίκους και τους γονείς, για τη ζωή του γενικότερα, αγγίζοντας ευαίσθητα ζητήματα με έναν πολύ τρυφερό τρόπο. Ένα βιβλίο που τονίζει τη δύναμη της συλλογικότητας, την ανάγκη της αλληλεγγύης και τη σημασία της αποδοχής. 
   Η Κατερίνα Ζωντανού καταφέρνει με το χιούμορ και την αμεσότητα της γραφής της, με εγκιβωτισμένες αφηγήσεις, αλληγορίες και εύστοχους παραλληλισμούς να αφήσει ένα θετικό συναίσθημα, παρόλο που κεντρικό άξονα του βιβλίου αποτελεί ένα φαινόμενο αρνητικό, αυτό του σχολικού εκφοβισμού.

                                       Γιατί να το διαβάσω στην τάξη;

• Η ανάγνωσή του είναι απολαυστική! 
• Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα φαινόμενο που -δυστυχώς- μας απασχολεί, μαθητές και δασκάλους. Στο βιβλίο είναι ευδιάκριτοι όλοι οι ρόλοι και πώς αυτοί ενεργούν σε μια τέτοια περίπτωση, χωρίς να γίνεται σε κανένα σημείο διδακτικό. Τα παιδιά μπορούν να προτείνουν τις δικές τους εναλλακτικές λύσεις για τη διαχείριση αυτής της κατάστασης ή και άλλων παρεμφερών (μελέτη περίπτωσης) και να αντιληφθούν, όπως αναφέρεται και στο κείμενο, ότι ακόμη κι όταν δεν κάνω τίποτα, αυτό είναι κάτι. Κι όταν αυτό το κάτι δεν αποδίδει, μπορώ να κάνω κάτι άλλο. 
• Με αφορμή το ηλεκτρονικό παιχνίδι που δίνει τη λύση στο πρόβλημα, μπορούμε να μιλήσουμε για τα θετικά των ηλεκτρονικών, ακόμη και να διοργανώσουμε ένα debate με θέμα τις θετικές και αρνητικές επιπτώσεις των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. 
• Αφού συζητηθούν τα κεντρικά θέματα, μπορούμε να δρομολογήσουμε το δικό μας «Ανθρώπινο δίκτυο» και να ορίσουμε τη λειτουργία του. 

Από τη Ράνια Βασιλειάδου

Γιατί να το διαβάσω στην τάξη; Γιατί δεν είναι ένα βιβλίο μόνο για τα Χριστούγενα: Έλενα Αρτζανίδου, Το καράβι της γιορτής από τη Τζελίνα Βογιατζόγλου

Το καράβι της γιορτής
Έλενα Αρτζανίδου
Εικονογράφηση: Ηλιάνα Μπάρδη
Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο

   Ο Σήφης είναι ανυπόμονος. Πριν ακόμα ξημερώσει η Παραμονή των Χριστουγέννων βγαίνει στην κοιμισμένη πόλη για να δει αν έφτασε άραγε το καράβι της γιορτής που με λαχτάρα περιμένει;
Όμως όχι!
    Η πόλη του Ρεθύμνου είναι κατασκότεινη. Δεν έχει ντυθεί τα γιορτινά της ακόμη. Και το δέντρο …. «στα Βρυσάκια δεν το στολίσατε, άρα το γιορτινό καράβι δε θα φτάσει»! Τα λόγια της ετοιμοθάνατης Πεταλούδας των Χριστουγέννων έκαναν την καρδιά του Σήφη να χάσει το «τακ» της! Όταν συνέρχεται από την έκπληξη αποφασίζει να αναλάβει δράση. Ξυπνά τους φίλους του και ξεκινούν έναν αγώνα δρόμου με αντίπαλο το χρόνο που τρέχει να ζεστάνουν την καρδιά του εγκαταλελειμμένου Φάρου πριν το ξημέρωμα! Μόνο τότε ο Φάρος θα φωτίσει και θα δείξει στο γιορτινό καράβι τον δρόμο προς την πόλη τους!
   Μια παραμυθένια άμαξα, ένας μυρωδάτος βασιλικός, ένα στεφάνι ελιάς και οι πρώτες νότες από τα κάλαντα είναι αρκετά για να ξυπνήσουν τον Φάρο και ν’ αρχίσει η Γιορτή!
    Η Έλενα Αρτζανίδου μέσα από μια καλοειπωμένη ιστορία ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας την Ελλάδα! Που προς το παρόν κοιμάται! Που σύμφωνα με την ίδια είναι ένας φάρος που τρεμοσβήνει! Οι συμβολισμοί πολλαπλοί μας καλούν να τους ανακαλύψουμε. Και το μήνυμα αισιόδοξο! Με λίγα απλά – ίσως ξεχασμένα – πράγματα θα ξαναφέρουμε το φως στην σκοτεινή μας χώρα!
   Η ιδιαίτερη εικονογράφηση της Ηλιάνας Μπάρδη ζωντανεύει την ιστορία. Μοιάζει με κολάζ, καθώς οι φιγούρες είναι σαν να έχουν ζωγραφιστεί σε λευκό χαρτί, να έχουν κοπεί και μετά να έχουν κολληθεί στο ευρύτερο φόντο.
   Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει μια υπέροχη συλλογή με έθιμα των Χριστουγέννων απ’ όλη την Ελλάδα.

                Παρόλο που τα Χριστούγεννα πέρασαν…θα το διαβάσω στην τάξη γιατί....

• Θα ανακαλύψουμε μαζί με τους μαθητές μου όλους τους κρυμμένους συμβολισμούς του βιβλίου και ίσως οδηγηθούμε και σε άλλα συμβολικά αναγνώσματα (πιθανόν ποίηση) με κεντρικό θέμα την Ελλάδα!
• Θα δραματοποιήσουμε την ιστορία.
• Θα σχεδιάσουμε ένα project με θέμα τους φάρους και θα το παρουσιάσουμε στο τέλος της χρονιάς.
• Θα μελετήσουμε τα χριστουγεννιάτικα έθιμα του τόπου μας.
• Θα κατασκευάσουμε έναν φάρο από ανακυκλώσιμα υλικά. Και αν είμαστε σε μεγάλη τάξη μπορούμε να κρύψουμε μέσα του ένα απλό κύκλωμα (με μπαταρία και λαμπάκι), δίνοντας στο φάρο μας φως!
• Και τι καλά θα ήταν να μπορούσαμε να κάνουμε έναν λογοτεχνικό περίπατο στην πόλη του Ρεθύμνου με οδηγό «Το καράβι της γιορτής»!!!!
  

Από τη Τζελίνα Βογιατζόγλου

Μπελάδες με μουστάκια της Φραντζέσκας Αλεξοπούλου-Πετράκη: από τη Τζελίνα Βογιατζόγλου

Μπελάδες με μουστάκια 
Φραντζέσκα Αλεξοπούλου-Πετράκη 
Εικονογράφηση: Στέφανος Βλασακάκης 
Εκδόσεις Mamaya
  «Νιουρ, νιαρρρ!» 
Και για όσους δεν κατάλαβαν: «Βαριέμαι τόοοσο πολύ κλεισμένος εδώ μέσα!» Δικαιολογημένα λοιπόν ο Μάκης, ο γατούλης της οικογένειας του Δημήτρη, κάνει ζημιές και σκανταλιές. Σπάει το τηλεκοντρόλ, επιτίθεται στα μαλλιά του Δημήτρη, εξωτερικεύει τον εσωτερικό κόσμο του αγαπημένου αρκούδου του τρίχρονου Διονυσάκη! 
   Το οικογενειακό συμβούλιο φτάνει σε μια ετυμηγορία-καταπέλτη: Ή ο Μάκης φεύγει από το σπίτι ή στειρώνεται. Η απόφαση βαραίνει πολύ τον Δημήτρη, άλλωστε αυτός έφερε τον Μάκη στο σπίτι! Αφού ενημερώνεται από τη μαμά του και την κτηνίατρο για τη στείρωση, προσπαθεί να πάρει μια απόφαση! Η πίεση είναι τόσο μεγάλη που ανεβάζει πυρετό! Ο Μάκης δεν τον αφήνει λεπτό μόνο του και ξαφνικά η απόφαση γίνεται πολύ εύκολη και προφανής: «Τώρα είμαι καλά. Χωρίς πυρετό. Με τον Μάκη διαρκώς στο πλευρό μου. Και έχω πάρει την απόφασή μου: να τον αγαπώ ΠΑΝΤΑ!» 
   Η ιστορία πλαισιώνεται πετυχημένα από την εικονογράφηση του Στέφανου Βλασακάκη. Οι έντονες γραμμές και τα χρώματα, καθώς και η εκφραστικότητα στα πρόσωπα ανθρώπων και ζώου προσδίδουν ζωντάνια και σίγουρα μαγεύουν τους μικρούς αναγνώστες.
   Η Φραντζέσκα στο βιβλίο της αυτό θέτει ένα πολύ μεγάλο, πολύ σημαντικό ερώτημα: έχω δικαίωμα να αποφασίζω για τη ζωή των άλλων; Έχω δικαίωμα να παρεμβαίνω στη φύση; Το ερώτημα αυτό μένει αναπάντητο κι αυτό αποτελεί ίσως το πιο σπουδαίο «μάθημα» που θα πάρει ο αναγνώστης του βιβλίου. Θα ήταν πολύ εύκολο να πάρει η συγγραφέας την απόφαση για λογαριασμό μας! Αλλά, όχι! Θα πρέπει να αποφασίσουμε εμείς!

                            Ακριβώς γι’ αυτό… θα το διαβάσω στην τάξη!

• Θα προβληματιστώ και θα συζητήσω με τους μαθητές μου μέχρι πού μπορώ να παρέμβω στη ζωή των γύρω μου, ακόμα κι αν πρόκειται για ζώα!
• Θα δημιουργήσω ένα… γατολεξικό με λέξεις και φράσεις όπως: «ζηλιαρόγατα», «ζημιαρόγατος», «ούτε γάτα ούτε ζημιά», «σαν βρεγμένη γάτα» κλπ.
• Θα σκαρώσω ένα debate με θέμα «Γάτα ή σκύλος;», δημιουργώντας λίστες με τα υπέρ και τα κατά του κάθε ζώου! Θα οργανώσω, σε συνεργασία με τη διεύθυνση του σχολείου μου, μια μέρα που όλοι θα φέρουν το ζωάκι τους στο σχολείο! Θα το «συστήσουν» στους συμμαθητές τους και θα διηγηθούν μια ξεχωριστή στιγμή που έζησαν μαζί του!

Από τη Τζελίνα Βογιατζόγλου

Ζωγράφισέ μου ένα σπίτι της Χριστίνας Φραγκεσκάκη, εκδ. Καλειδοσκόπιο: από τη Χρύσα Κουράκη

Χριστίνα Φραγκεσκάκη
Ζωγράφισέ μου ένα σπίτι
Εικονογράφηση: Μάρια Μπαχά
Καλειδοσκόπιο

"-Ζωγράφισέ μου ένα σπίτι.

-Δεν ξέρω να ζωγραφίζω σπίτια.

-Τι ξέρεις να ζωγραφίζεις;

-Ένα δάσος.

-Τότε ζωγράφισέ μου ένα δάσος...Πυκνό που είναι! 

...Τώρα θέλω να μου ζωγραφίσεις ένα σπίτι.

-Δεν ξέρω να ζωγραφίζω σπίτια.

-Τι ξέρεις;

-Ένα δέντρο.

-Ε, ζωγράφισέ μου ένα δέντρο...."

   Έτσι ξεκινά και πάνω σε αυτό το μοτίβο χτίζεται όλο το βιβλίο της Χριστίνας Φραγκεσκάκη, το οποίο μοιάζει λίγο με λεκτικό παιχνίδι, που κατευθείαν μας ταξιδεύει χρόνια πίσω στην παιδική μας ηλικία. Η ιστορία συνεχίζεται με την προσπάθεια ζωγραφικής αποτύπωσης ενός σπιτιού, η οποία κάθε φορά καταλήγει σε ένα δέντρο, ένα πουλί, ένα ποτάμι, ένα βουνό, μια φωτιά, μια καμινάδα, έναν χαρταετό, ένα τραπέζι, ένα κρεβάτι, μια πόρτα, λίγα λόγια ζωγραφιστά, μια ομπρέλα, ένα δρομάκι, ένα γλυκό. Κι έτσι, απλά και αβίαστα η ουσία ενός σπιτιού δίνεται με τον καλύτερο τρόπο.

   Κι ενώ στους ενήλικες αναγνώστες οι αναφορές είναι σαφείς, ξεκάθαρες και νοσταλγικές τόσο κειμενικά όσο και εικονιστικά (χαρακτηριστική η πρώτη εικόνα του βιβλίου),

τα παιδιά "χτίζουν" από την αρχή μαζί με τη μικρή ηρωίδα το δικό τους σπίτι. Προχωρώντας το κείμενο, το οποίο κάθε φορά συμπληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο από την εικόνα, ο αναγνώστης, μικρός και μεγάλος "παίζει" το σπίτι. Και ποιος δεν έχει παίξει "σπιτάκια" ή "οικογένεια" στην παιδική του ηλικία; Ας σκεφτούμε λίγο, όταν φτιάχναμε το σπιτάκι των παιδικών μας χρόνων από τι αποτελούνταν...από τοίχους και μπετόν; Σίγουρα όχι.... Με τον ίδιο τρόπο το σπίτι της Χριστίνας Φραγκεσκάκη δεν έχει τοίχους και υλικά όρια. Το σπίτι αυτό βρίσκεται στην καρδιά και στο μυαλό όλων μας μέσα από μνήμες, ήχους, μυρωδιές, εικόνες, αγγίγματα, γεύσεις, ζεστασιά.

   Έτσι, ακόμη κι αν ξεσπάσει βροχή και θύελλα έρθει από μακριά και σβήσει το σπίτι που ζωγραφίσαμε, αυτό δεν σβήνεται. Ζωγραφίζεται και παίζεται ξανά και ξανά, γιατί το έχουμε μέσα μας και το κουβαλάμε πάντα. Το σπίτι το δικό μας είναι ο  κόσμος του καθενός μας, τον οποίο μπορούμε να χτίσουμε και να γκρεμίσουμε, να δομήσουμε και να αποδομήσουμε όσες φορές θέλουμε και όσες φορές χρειαστεί.

   Η Μάρια Μπαχά με τα πινέλα της το το σπίτι της Χριστίνας Φραγκεσκάκη το κάνει δικό της και το αποδίδει εικονιστικά με τον καλύτερο τρόπο μέσα από τη δική της ματιά. Με εικόνες απλές, ρεαλιστικές, πλούσιες σε χρώμα, με εικόνες συμβολικές, αλλά και με εικόνες αφαιρετικές με λιτές γραμμές, όπως η ζωγραφιά ενός παιδιού, στήνει το δικό της σκηνικό με τη δική της ιστορία σε αυτό το εικονοβιβλίο.

   Το σπίτι και η έννοιά του έχουν εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες κατά καιρούς, οι οποίοι έχουν εκφραστεί λεκτικά, μουσικά ή εικαστικά. Ωστόσο, κάθε φορά, όπως και αυτή τη φορά, με χαρά υποδεχόμαστε μια νέα προσέγγιση, που όπως και κάθε έργο τέχνης, ανοίγει ένα παράθυρο στην ψυχή του καλλιτέχνη που το δημιουργεί και μας αφήνει να απολαύσουμε και να κάνουμε δικό μας ένα κομμάτι του.

Γιατί να το διαβάσω στην τάξη;

• Γιατί το σπίτι ήταν, είναι και θα είναι αγαπημένο θέμα των παιδιών.
• Γιατί μπορεί ο καθένας να φτιάξει με όποιον τρόπο θέλει το δικό του σπίτι, αποτυπώνοντας τη δική του οπτική.
• Και φυσικά γιατί μπορούμε να διαβάσουμε πολλά ακόμη ποιήματα και βιβλία με το ίδιο θέμα, όπως: Αργυρώ Πιπίνη, Καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι, εικονογράφηση Ίρις Σαμαρτζή, Πατάκης, Κ. Καβάφης, Σπίτι με κήπον, Γ. Σεφέρης, Κίχλη,   Ναννίνα Σακκά - Νικολακοπούλου, Η μικρή πολιτεία μιας ζωής, εικονογράφηση Διατσέντα Παρίση, εκδ, Θωμά Κώτσια

Από τη Χρύσα Κουράκη

Καλή χρονιά με "10 μέρες στην τρελογιαγιά" της Λώρη Κέζα: από τη Τζελίνα Βογιατζόγλου

10 μέρες στην τρελογιαγιά 

Λώρη Κέζα 

Εικονογράφηση εξωφύλλου: Κέλλυ Ματαθία Κόβο 

 Μεταίχμιο

  «Γιατί να μην πάμε να μείνουμε στη γιαγιά;», αυτή η φράση της Βιργινίας – της μεγαλύτερης κόρης της οικογένειας και αφηγήτριας της ιστορίας – έφερε αμηχανία στην ομήγυρη. Ήταν η λύση που όλοι γνώριζαν πως ήταν η μοναδική που είχαν, αλλά ταυτόχρονα δεν ήθελαν και να την επιλέξουν. 

   Δύο δεκαήμερα επαγγελματικά ταξίδια της μαμάς και του μπαμπά, που συνέπεσαν ημερολογιακά, οδήγησαν τα κορίτσια της οικογένειας, τη Βιργινία και την Καρολίνα, στα Βίλια κοντά στην «τρελογιαγιά» τους. 

   Μια αντισυμβατική γιαγιά που καπνίζει, οδηγεί μοτοποδήλατο, φοράει αταίριαστα χρωματιστά ρούχα και είναι χορτοφάγος! Δεν εμπνέει καμιά εμπιστοσύνη στους γονείς των κοριτσιών και γι’ αυτό αποτελεί την έσχατη λύση για τη φύλαξη τους! Η αντίδρασή της όταν της ζητήθηκε το δεκαήμερο babysitting ήταν καθηλωτική: «Γιούχου!!!» 

   Η συγκεκριμένη κραυγή ενθουσιασμού θα μπορούσε να συνοδεύει κάθε μία από τις δέκα μέρες που πέρασαν τα κορίτσια κοντά στη γιαγιά τους! Γιατί έζησαν ξεχωριστές εμπειρίες! Έμαθαν για την εξέγερση στο Παρίσι του ΄68, ταξίδεψαν με το μοτοποδήλατο στα Πυρηναία, κοιμήθηκαν σε ινδιάνικη σκηνή, έκαναν μια ριψοκίνδυνη ληστεία και παρευρέθηκαν σε έναν αναπάντεχο πολιτικό γάμο! 

   Η Λώρη Κέζα, μέσα από την άμεση, πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Βιργινίας, θίγει πολλά θέματα όπως η ξενοφοβία, οι φυλετικές, εθνικές ή και ηλικιακές προκαταλήψεις, οι αδελφικές σχέσεις η αναζήτηση της προσωπικής ευτυχίας. Ζητήματα με υψηλό βαθμό δυσκολίας που όμως προσεγγίζονται απλά όπως ακριβώς το έχουν ανάγκη τα παιδιά. Η εξέγερση, για παράδειγμα, στο Παρίσι του 1968 εξηγείται με μεγάλη επιτυχία μέσα από έναν οικογενειακό καυγά! 

   Οι προεκτάσεις πολλαπλές και οι δυνατότητες αξιοποίησης του βιβλίου σφαιρικά πολυδιάστατες!

                                                Γιατί να το διαβάσω στην τάξη;

• Μπορεί να αποτελέσει αφορμή για γνωστικά ταξίδια. Στο Παρίσι του ’68, στο Βελγικό Κονγκό την περίοδο της αποικιοκρατίας ή στα Πυρηναία Όρη.
• Μπορεί να αποτελέσει αφορμή για τη δημιουργία projects με θέματα που έχουν να κάνουν με παράξενους κανόνες καλής συμπεριφοράς στις διάφορες χώρες, με παραδοσιακούς χορούς απ’ όλον τον κόσμο, με διαφορετικά είδη σπιτιών (με αφορμή την ινδιάνικη σκηνή) κ. α.
• Το σύνθημα «Απαγορεύεται το απαγορεύεται» που συναντάται πολλές φορές στο βιβλίο μπορεί να μας οδηγήσει σε δραστηριότητες που έχουν σχέση με την αναγκαιότητα των κανόνων και των ορίων μέσα στην οικογένεια, στην ομάδα, στο κράτος, στις φυλές…
• Εστιάζοντας στις παραγράφους που αναφέρονται στις συνθήκες ζωής των μαύρων στο Βελγικό Κονγκό (τότε) μπορούμε να αναζητήσουμε περισσότερες πληροφορίες και για άλλες χώρες (και τότε και τώρα), να συζητήσουμε για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και να τα αναπαραστήσουμε εικαστικά με διάφορους τρόπους.
• Είναι τέλος μια θαυμάσια ευκαιρία να επικοινωνήσουμε με τις γιαγιάδες μας και να τις …ανακρίνουμε για το παρελθόν τους! Να καταγράψουμε ξεχωριστές, ξεχασμένες, μη ειπωμένες εμπειρίες τους και να τις κάνουμε ηρωίδες της δικής τους προσωπικής ιστορίας, μέσα από τη δική μας συγγραφική πένα!

Από τη Τζελίνα Βογιατζόγλου