Μαρία Παπαγιάννη
Πες - πες μια ιστορία
Εικονογράφηση: Ίρις Σαμαρτζή
Πατάκης
Τα παραμύθια και τις ιστορίες αγαπούν μικροί και μεγάλοι τόσο να τις διαβάζουν όσο και να τις ακούν. Τα παραμύθια από τον σχηματιμσό των πρώτων κιόλας κοινωνικών ομάδων προσέφεραν κοινωνική γνώση, "μιλούσαν" στον συλλογικό ψυχισμό, εξέφραζαν ένα νόημα και οδηγούσαν σε καθαρκτική ανακούφιση και απόλαυση λειτουργώντας ως φυσικός τρόπος αυτο-έκφρασης και αυτο-ίασης. Αυτή τη "μαγική" λειτουργία τους έχουν κατανοήσει και αξιοποιήσει πολλοί αφηγητές παραμυθιών και συγγραφείς μέσα στους αιώνες, διαμορφώνοντας μια μεγάλη προφορική και γραπτή πολιτιστική κληρονομιά.
Η Μαρία Παπαγιάννη πέρα από γνωστή συγγραφέας παιδικών και εφηβικών βιβλίων είναι μια γνήσια παραμυθού, που όσοι την έχουν ακούσει να αφηγείται ιστορίες, ταξιδεύουν μαζί της και παρασύρονται σε χρόνους και χώρους άγνωστους και γοητευτικούς. "Όχημα" των ιστοριών της είναι πάντα η Πες-πες, η μικρή πασχαλίτσα που κάθεται στον ώμο της και της ζητά να πει τις ιστορίες που τόσο έχουν αγαπήσει τα παιδιά. Και να που τώρα η Πες-πες γίνεται πρωταγωνίστρια της δικής της ιστορίας μαζί με τη φίλη της τη Μία. Γιατί οι ιστορίες χρειάζονται τουλάχιστον δύο για να πάρουν σάρκα και οστά. Χρειάζονται φίλους για να μοιράζεσαι τις περιπέτειες, τις ιστορίες, τους κινδύνους κι όλα τα βουνά από παγωτά!
Η Μία και η Πες-πες λοιπόν συνάντησαν η μία την άλλη μια νύχτα που ήταν ανοιχτοί οι ουρανοί και οι ευχές γίνονταν πραγματικότητα. Τη νύχτα που αποφάσισαν να ζήσουν μια περιπέτεια και να προχωρήσουν, χωρίς φόβους, χτίζοντας μια φιλία μέσα από ιστορίες. Η Πες-πες τρέφεται με ιστορίες και η Μία όλο παραμύθια λέει. Τι καλύτερο λοιπόν; Οι δυο τους γίνονται φίλες, φίλες κολλητές. Τι κι αν η Πες-πες είναι πασχαλίτσα, και μάλιστα γαλάζια, και η Μία ένα κορίτσι σαν όλα τ' άλλα; Οι δυο τους συναντιούνται εκεί που αρχίζουν τα όνειρα, οι ευχές, οι ιστορίες, φτιάχνοντας τον δικό τους κύκλο επικοινωνίας. Έναν κύκλο που αντιπροσωπεύει όλους τους κύκλους μικρών και μεγάλων που έχουν καθίσει δίπλα στο τζάκι, σε μια πλατεία, σε μια ακροθαλασσιά, σε μια βουνοπλαγιά, σε μέρη απίθανα, για να ακούσουν ένα παραμύθι, έναν μύθο, μια ιστορία. Έναν κύκλο που μετωνυμικά ίσως αποτυπώνεται τόσο στο σώμα της Πες-πες, όσο και σε εικονογραφικές λεπτομέρειες διάσπαρτες σε όλο το βιβλίο.
Οι δυο δημιουργοί του υπέροχου αυτού βιβλίου κατορθώνουν την προφορική, αρχικά, ιστορία που συνηθίζει η Μαρία Παπαγιάννη να αφηγείται στα παιδιά που συναντά, να την κάνουν βιβλίο. Ένα βιβλίο που η καθεμιά βάζει τη δική της πινελιά δημιουργώντας μια ιστορία απ' την αρχή. Η Ίρις Σαμαρτζή μέσα από ένα ιδιαίτερο εικονογραφικό κολλάζ, σε ένα παράλληλο κείμενο, πλέκει το πραγματικό με το φανταστικό, τον κόσμο της Πες-πες με τον κόσμο της Μία. Δυο κόσμοι αποτυπωμένοι σε δυο εικονογραφικά επίπεδα, με χρώματα που υπερβαίνουν τη ρεαλιστική απεικόνιση. Δυο κόσμοι που το φως της ημέρας τούς διαφοροποιεί και η νύχτα τούς ενώνει. Το βράδυ όλα γίνονται ιστορίες με απ΄όλα και τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Με το τέλος της ανάγνωσης του βιβλίου η Μαρία Παπαγιάννη και η Ίρις Σαμαρτζή κατορθώνουν να δομήσουν τη δική τους πραγματικότητα για τον αναγνώστη. Μια πραγματικότητα που διαπνέεται από τη φιλία, την αποδοχή, την αγάπη για τις ιστορίες, την ανάγκη για επικοινωνία.
Η Μία και η Πες-πες λοιπόν συνάντησαν η μία την άλλη μια νύχτα που ήταν ανοιχτοί οι ουρανοί και οι ευχές γίνονταν πραγματικότητα. Τη νύχτα που αποφάσισαν να ζήσουν μια περιπέτεια και να προχωρήσουν, χωρίς φόβους, χτίζοντας μια φιλία μέσα από ιστορίες. Η Πες-πες τρέφεται με ιστορίες και η Μία όλο παραμύθια λέει. Τι καλύτερο λοιπόν; Οι δυο τους γίνονται φίλες, φίλες κολλητές. Τι κι αν η Πες-πες είναι πασχαλίτσα, και μάλιστα γαλάζια, και η Μία ένα κορίτσι σαν όλα τ' άλλα; Οι δυο τους συναντιούνται εκεί που αρχίζουν τα όνειρα, οι ευχές, οι ιστορίες, φτιάχνοντας τον δικό τους κύκλο επικοινωνίας. Έναν κύκλο που αντιπροσωπεύει όλους τους κύκλους μικρών και μεγάλων που έχουν καθίσει δίπλα στο τζάκι, σε μια πλατεία, σε μια ακροθαλασσιά, σε μια βουνοπλαγιά, σε μέρη απίθανα, για να ακούσουν ένα παραμύθι, έναν μύθο, μια ιστορία. Έναν κύκλο που μετωνυμικά ίσως αποτυπώνεται τόσο στο σώμα της Πες-πες, όσο και σε εικονογραφικές λεπτομέρειες διάσπαρτες σε όλο το βιβλίο.
Οι δυο δημιουργοί του υπέροχου αυτού βιβλίου κατορθώνουν την προφορική, αρχικά, ιστορία που συνηθίζει η Μαρία Παπαγιάννη να αφηγείται στα παιδιά που συναντά, να την κάνουν βιβλίο. Ένα βιβλίο που η καθεμιά βάζει τη δική της πινελιά δημιουργώντας μια ιστορία απ' την αρχή. Η Ίρις Σαμαρτζή μέσα από ένα ιδιαίτερο εικονογραφικό κολλάζ, σε ένα παράλληλο κείμενο, πλέκει το πραγματικό με το φανταστικό, τον κόσμο της Πες-πες με τον κόσμο της Μία. Δυο κόσμοι αποτυπωμένοι σε δυο εικονογραφικά επίπεδα, με χρώματα που υπερβαίνουν τη ρεαλιστική απεικόνιση. Δυο κόσμοι που το φως της ημέρας τούς διαφοροποιεί και η νύχτα τούς ενώνει. Το βράδυ όλα γίνονται ιστορίες με απ΄όλα και τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Με το τέλος της ανάγνωσης του βιβλίου η Μαρία Παπαγιάννη και η Ίρις Σαμαρτζή κατορθώνουν να δομήσουν τη δική τους πραγματικότητα για τον αναγνώστη. Μια πραγματικότητα που διαπνέεται από τη φιλία, την αποδοχή, την αγάπη για τις ιστορίες, την ανάγκη για επικοινωνία.
Γιατί να το διαβάσω στην τάξη;
- Γιατί αυτό το βιβλίο έχει πολλά επίπεδα ανάγνωσης.
- Γιατί τις ιστορίες φιλίας τις αγαπάμε όλοι.
- Γιατί μια Μία και μια η Πες-πες υπάρχει σε κάθε σπίτι.
- Γιατί θα "μιλήσω" στα παιδιά για τη φιλία, την αποδοχή, την αγάπη για ιστορίες χωρίς ίχνος διδακτισμού.
- Γιατί μπορώ να κάνω άπειρες φανταστικές φιλαναγνωστικές δραστηριότητες και να ακολουθήσω πολλές αναγνωστικές διαδρομές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου