Μαρία Παπαγιάννη, Κιάρα Φεντέλε, Η Κιβωτός της Θέκλας, Πατάκης

 

Μαρία Παπαγιάννη

Εικονογράφηση: Κιάρα Φεντέλε 

Η Κιβωτός της Θέκλας 

Πατάκης

Η βιβλιοπαρουσίαση από τις φοιτήτριες του Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του ΕΚΠΑ έγινε στο πλαίσιο του μαθήματος της Καθηγήτριας Αγγελικής Γιαννικοπούλου
«Η Λογοτεχνία στην Προσχολική Εκπαίδευση». Προσκεκλημένες στο μάθημα ήταν η συγγραφέας Μαρία Παπαγιάννη, με τη βοήθεια της οποίας συζητήθηκε και αναλύθηκε το βιβλίο  και η Χρύσα Κουράκη, η οποία ανέπτυξε το θέμα των βιβλιοπαρουσιάσεων σε ιστοσελίδες και blogs. 

            Τα εικονοβιβλία αφηγούνται μια ιστορία μέσα από έναν συνδυασμό εικόνων και κειμένου, κάτι το οποίο τα κάνει αγαπητά σε όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας, καθώς ανακαλύπτουν και συνδυάζουν στοιχεία και από τα δύο αφηγηματικά μέσα.

         Ένα εξαιρετικό εικονοβιβλίο, Η κιβωτός της Θέκλας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη σε κείμενο της Μαρίας Παπαγιάννη και εικονογράφηση της Κιάρα Φεντέλε. Πρόκειται για ένα βιβλίο που προσφέρει κοινωνική γνώση, εφόσον αναφέρεται σε θέματα που υπάρχουν σε κάθε κοινωνία, όπως η φτώχεια, οι κοινωνικές προκαταλήψεις και η προσφυγιά, πλέκοντας με αρμονικό τρόπο το φανταστικό με το πραγματικό. Πρόκειται για ένα εικονοβιβλίο, όπου η εικόνα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο καθώς πλέκεται με έναν μοναδικό τρόπο με το κείμενο. Η συγγραφέας με τη βοήθεια της εικονογράφου θέλησε να αποτυπώσει όλα αυτά που αγαπάει, τα ζώα, τους ηλικιωμένους, τα παιδιά, τα βιβλία και τη φύση βάζοντάς τα σε διάφορα σημεία της ιστορίας .

            Η Θέκλα είναι μία άστεγη ηλικιωμένη, η οποία ζει σε μια ανώνυμη πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Παρόλο που την αγαπάει πολύ, δέχεται τον κοινωνικό ρατσισμό από τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας. Όταν συναντιέται με ένα αγοράκι που είναι  πρόσφυγας, τον Χασίμ, θύμα κι αυτός του ρατσισμού και των προκαταλήψεων, τον βοηθά και τον υπερασπίζεται, όταν  το χρειάζεται και έτσι ξεκινά  η δική τους φιλία. Στη συνέχεια οι δυο τους «ταξιδεύουν» σε διάφορα μέρη. Δυο άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών από διαφορετικούς κόσμους, συνδέονται, γιατί όπως είπε η ίδια η συγγραφέας σε συνάντηση με τις φοιτήτριες και τους φοιτητές του Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του ΕΚΠΑ, αυτό ακριβώς ήθελε «να ενώσει δύο ανθρώπους τόσο διαφορετικούς αλλά και τόσο ίδιους σε μία ιστορία».

            Μέσα από την εικονογράφηση αναδύεται η ιδέα ότι «η πόλη ανήκει σε όλους». Παρόλο που η πόλη δεν έχει κόσμο, εμφανίζονται σε ορισμένα σημεία ζώα καθώς και η Θέκλα περιδιαβαίνει σε όλα τα σημεία της πόλης. Είναι μια πόλη που δεν μοιάζει με καμία άλλη, καθώς η συγγραφέας μαζί με την εικονογράφο φαίνεται να μην θέλουν να ταυτιστεί η μυθοπλαστική πόλη της Θέκλας με κάποια άλλη υπαρκτή. Η έγχρωμη εικονογράφηση της πόλης διακόπτεται απόμια μαυρόασπρη εικόνα στην οποία απεικονίζεται η γιαγιά του Χασίμ στο παλιό του σπίτι, δείχνοντας τον πόλεμο και τον φόβο που υπάρχει εκεί. Το μόνο χρώμα που διακρίνουμε στην εικόνα είναι η γυάλα με το χρυσόψαρο που συμβολίζει την ελπίδα και τη ζωή. Το όνομα του χρυσόψαρου είναι «Αλανούνου», που σημαίνει χελιδόνι και συμβολίζει την ελευθερία. Η γιαγιά του Χασίμ βρίσκεται στο σπίτι της, αλλά στην ουσία δεν νιώθει ότι έχει σπίτι, σε αντίθεση με τη Θέκλα, που ενώ δεν έχει σπίτι αισθάνεται σπίτι της το καρότσι που κουβαλάει παντού μαζί της. Ένα καρότσι που είναι γεμάτο με ολόκληρο τον κόσμο της: με βιβλία που την ταξιδεύουν παντού, «πουλιά, καράβια, ταξίδια, δρόμους, πολιτείες, πειρατές, πολεμιστές».

            Ολοκληρώνοντας θεωρούμε σημαντικό να σταθούμε σε μια εικόνα, όπου η Θέκλα κόβει ένα μήλο στα δύο, για εκείνη και τον Χασίμ. Πρόκειται για μια εικόνα προς το τέλος του βιβλίου, η οποία σύμφωνα και πάλι με τα λόγια της συγγραφέως,  συμβολίζει αυτό που μοιράζονται οι δύο ήρωες και αυτό που το βιβλίο σημαίνει για εκείνη: το μοίρασμα.

«Το βιβλίο είναι κάτι που μοιραζόμαστε, όπως μοιράστηκαν το μήλο η Θέκλα και ο Χασίμ».

Από τις φοιτήτριες Σοφία Γαρουφάλη, Ελένη Γριμανέλη, Κωνσταντίνα-Μαρία Νίκα