Ο Δεκέμβριος μπήκε και τα Χριστούγεννα πλησιάζουν! Ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος μοιράζεται μαζί μας την προσωπική του ιστορία για το δικό του Άγιο Βασίλη. Καλή ανάγνωση λοιπόν και Καλά Χριστούγεννα!
Ο Άγιος Βασίλης της ζωής μου: ο μπαμπάς μου
Πάντα πιστεύω στον Άγιο Βασίλη. Ο καθένας έχει έναν δικό του, ίδιο με αυτό που πιστεύουμε όλοι, αλλά και διαφορετικό. Είναι ο απεσταλμένος του. Ο βοηθός του. Αυτός που κάνει τη δουλειά για λογαριασμό του. Ποια είναι η δουλειά; Να μοιράζεις αγάπη και χαρά.
Ο Άγιος Βασίλης λοιπόν της δικής μου ζωής είναι ο μπαμπάς μου. Κι όχι μόνο τα Χριστούγεννα. Πάντα. Πάντα είναι εκεί για να μου δώσει απλόχερα τα δώρα του. Σε όποια στιγμή και μέρος του κόσμου τον χρειαστώ, αυτός θα είναι εκεί. Δεν ξέρω αν θα χρησιμοποιήσει έλκηθρο ή γαϊδουράκι. Ξέρω ότι θα είναι εκεί , με έναν τρόπο μαγικό.
Όταν ήμουν μικρός δεν το είχα καταλάβει ότι αυτός που έβλεπα κάθε πρωτοχρονιά δεν ήταν ο Άγιος ο αληθινός, αλλά ο δικός μου Άγιος Βασίλης. Ερχόταν ο ίδιος – δεν ξέρω που έβρισκε τη στολή, τα μούσια, το σάκο με τα δώρα - κι εγώ δεν τον αναγνώριζα. Με θάμπωνε το κόκκινο και με σάστιζε η ερώτηση «ήσουν καλό παιδί;»
Ήμουν;
Ήμουν!
Για να παίρνω τα πιο υπέροχα δώρα.
Λίγα χρόνια αργότερα, από το φόβο να μην τον αναγνωρίσω ο Άγιος Βασίλης μου δεν ερχόταν αυτοπροσώπως. Η τεχνολογία τον βοηθούσε. Μου τηλεφωνούσε και μου έλεγε με χοντρή γεροντίστικη φωνή σε ποια σημείο έχει αφήσει τα δώρα στον κήπο μας στην Αγία Παρασκευή. Όχι, δεν με έπαιρνε από το κινητό κι ούτε έβλεπα την αναγνώριση κλήσης. Δεν υπήρχαν τότε τέτοιες ψηφιακές ευκολίες.. Μου τηλεφωνούσε από το τηλέφωνο του περιπτέρου στην Οδό Μεσογείων, που τότε δεν ήταν ακόμα λεωφόρος. Πάλι με ρωτούσε αν ήμουν καλό παιδί.
Ήμουν;
Ήμουν.
Για να παίρνω τα πιο υπέροχα δώρα.
Μετά ο Άγιος Βασίλης είχε πολλή δουλειά και απλά όταν γυρίζαμε από τη θεία και το θείο μου, στο σπίτι των οποίων παραδοσιακά αλλάζαμε χρόνο τρώγοντας υπέροχο ρύζι, έβρισκα τα δώρα κάπου στη βεράντα μας.
Η ανταλλαγή δώρων ήταν τόσο δυνατό έθιμο στην οικογένειά μας που όταν φτάσαμε στην εφηβεία το αναλάβαμε εμείς, η αδελφή μου η Σίσσυ, η ξαδέλφη μου η Νανά κι εγώ, ο μικρότερος. Και τότε ανακάλυψα τη μαγεία και τη χαρά του να κάνεις δώρα.
Ώστε έτσι δικέ μου Άγιε Βασίλη, εσύ απολαμβάνεις περισσότερο από όλους μας – γιατί εσύ δίνεις αγάπη κι αυτό είναι τόσο μαγικό! Ακόμη καλύτερο κι από το παίρνεις δώρα.
Πάντα πιστεύω στον Άγιο Βασίλη. Ο καθένας έχει έναν δικό του, ίδιο με αυτό που πιστεύουμε όλοι, αλλά και διαφορετικό. Είναι ο απεσταλμένος του. Ο βοηθός του. Αυτός που κάνει τη δουλειά για λογαριασμό του. Ποια είναι η δουλειά; Να μοιράζεις αγάπη και χαρά.
Ο Άγιος Βασίλης λοιπόν της δικής μου ζωής είναι ο μπαμπάς μου. Κι όχι μόνο τα Χριστούγεννα. Πάντα. Πάντα είναι εκεί για να μου δώσει απλόχερα τα δώρα του. Σε όποια στιγμή και μέρος του κόσμου τον χρειαστώ, αυτός θα είναι εκεί. Δεν ξέρω αν θα χρησιμοποιήσει έλκηθρο ή γαϊδουράκι. Ξέρω ότι θα είναι εκεί , με έναν τρόπο μαγικό.
Όταν ήμουν μικρός δεν το είχα καταλάβει ότι αυτός που έβλεπα κάθε πρωτοχρονιά δεν ήταν ο Άγιος ο αληθινός, αλλά ο δικός μου Άγιος Βασίλης. Ερχόταν ο ίδιος – δεν ξέρω που έβρισκε τη στολή, τα μούσια, το σάκο με τα δώρα - κι εγώ δεν τον αναγνώριζα. Με θάμπωνε το κόκκινο και με σάστιζε η ερώτηση «ήσουν καλό παιδί;»
Ήμουν;
Ήμουν!
Για να παίρνω τα πιο υπέροχα δώρα.
Λίγα χρόνια αργότερα, από το φόβο να μην τον αναγνωρίσω ο Άγιος Βασίλης μου δεν ερχόταν αυτοπροσώπως. Η τεχνολογία τον βοηθούσε. Μου τηλεφωνούσε και μου έλεγε με χοντρή γεροντίστικη φωνή σε ποια σημείο έχει αφήσει τα δώρα στον κήπο μας στην Αγία Παρασκευή. Όχι, δεν με έπαιρνε από το κινητό κι ούτε έβλεπα την αναγνώριση κλήσης. Δεν υπήρχαν τότε τέτοιες ψηφιακές ευκολίες.. Μου τηλεφωνούσε από το τηλέφωνο του περιπτέρου στην Οδό Μεσογείων, που τότε δεν ήταν ακόμα λεωφόρος. Πάλι με ρωτούσε αν ήμουν καλό παιδί.
Ήμουν;
Ήμουν.
Για να παίρνω τα πιο υπέροχα δώρα.
Μετά ο Άγιος Βασίλης είχε πολλή δουλειά και απλά όταν γυρίζαμε από τη θεία και το θείο μου, στο σπίτι των οποίων παραδοσιακά αλλάζαμε χρόνο τρώγοντας υπέροχο ρύζι, έβρισκα τα δώρα κάπου στη βεράντα μας.
Η ανταλλαγή δώρων ήταν τόσο δυνατό έθιμο στην οικογένειά μας που όταν φτάσαμε στην εφηβεία το αναλάβαμε εμείς, η αδελφή μου η Σίσσυ, η ξαδέλφη μου η Νανά κι εγώ, ο μικρότερος. Και τότε ανακάλυψα τη μαγεία και τη χαρά του να κάνεις δώρα.
Ώστε έτσι δικέ μου Άγιε Βασίλη, εσύ απολαμβάνεις περισσότερο από όλους μας – γιατί εσύ δίνεις αγάπη κι αυτό είναι τόσο μαγικό! Ακόμη καλύτερο κι από το παίρνεις δώρα.
Τα χρόνια κύλησαν και έγινα κι εγώ πατέρας. Ώρα να απολαύσω κι εγώ τη χαρά του να κάνεις δώρα.
Όταν η κόρη μου ήταν μικρή, κατ’ εντολή του δικού μου Άγιου Βασίλη πήρα μια στολή από το σχολείο και αποφάσισα να εμφανιστώ από τη βεράντα του σαλονιού. Ευτυχώς τότε νοικιάζαμε μια μονοκατοικία στο Γέρακα και δεν χρειάστηκε να πετάξω. Σκαρφάλωσα λοιπόν από τον κήπο στη βεράντα. Η στολή όμως μου ήταν μικρή κι έτσι δεν μπορούσα να τεντώσω το πόδι μου καλά. Έμεινα να αιωρούμαι πάνω από τα κάγκελα. Οι άλλοι από μέσα γελούσαν. Ευτυχώς το μωρό μου δεν με είδε παρά μόνο όταν είχα φτάσει στο παράθυρο και χτύπησα να μου ανοίξουν. Στα μάτια της ίδια η λάμψη που υπήρχε και στα δικά μου μάτια όταν ήμουν μικρός.
Στα δυο της χρόνια ήρθα κανονικά από την πόρτα. Άφησα τα δώρα. Χτύπησα το κουδούνι κι έτρεξα να φύγω. Είδε κάποιον με κόκκινη στολή να τρέχει να προλάβει όλα τα παιδάκια και ρώτησε «Μπαμπάς;»
Μετά αποφάσισα πως αφού είχε μεγαλώσει θα αφήνω πια τα δώρα έξω από την πόρτα ή τα παράθυρα ή την ταράτσα και θα ακούγονται μόνο τα καμπανάκια από ένα άστρο μακρινό. Αυτό θα ‘ναι το έλκηθρο με το οποίο ταξιδεύει ο Άγιος Βασίλης για άλλα μέρη, για άλλα παιδιά. Α! θα τρώω και τον κουραμπιέ, θα πίνω και το κονιάκ. Αδιάσειστα πειστήρια ότι ο Άγιος Βασίλης πέρασε από το σπίτι μας, έστω κι απέξω.
Έτσι έκανα μέχρι που όταν είχαμε πια μετακομίσει στο σπίτι μας στην Παιανία, γεννήθηκε και ο γιος μου. Την πρώτη χρονιά χτύπησα το κουδούνι. Είδαν τον Άγιο Βασίλη στην οθόνη της θυροτηλεόρασης. Δεν είχε χρόνο να ανέβει επάνω. Άφησε τα δώρα κι έφυγε βιαστικός.
- Σου έμοιαζε μπαμπά. Ειδικά ή φωνή του.
Αποφάσισα λοιπόν να κρεμάω τα δώρα από την ταράτσα στο μπαλκόνι των δωματίων τους, έτσι όπως … τα ρίχνει ο Άγιος Βασίλης από το έλκηθρο και να αφήνω σημείωμα με γράμματα βυζαντινά. Την επόμενη χρονιά κρεμάστηκα λοιπόν από την ταράτσα να δέσω τα δώρα με κορδέλες. Δύσκολο να πετύχω το σωστό μήκος ώστε τα δώρα να κρέμονται έξω από το παράθυρο. Τα κατάφερα μετά από πολλές προσπάθειες, λίγο πριν ακουστούν τα κουδουνάκια.
Τελικά δεν είμαι καλός Άγιος Βασίλης; Τα παιδιά μου θα το κρίνουν όταν γίνουν κι εκείνα ο Άγιος Βασίλης των δικών τους παιδιών. Απλά εγώ χρόνια προσπαθώ να μοιάσω στο δικό μου και είναι τόσο δύσκολο γιατί αυτός μόνο να δίνει ξέρει. Να προσφέρει όλο το χρόνο χωρίς να ζητά.
Ήμουν καλό παιδί;
Ήμουν!
Αφού είχα και έχω τέτοιο Άγιο Βασίλη! Αυτό είναι τελικά το αληθινό μου δώρο.
Συζητώντας με το γιο μου το φθινόπωρο για το τι θα φέρει φέτος ο Άγιος Βασίλης, μου είπε: «Μου λένε πως ο Άγιος Βασίλης είσαι εσύ!»
«Εγώ;»
«Ναι, εσύ παίρνεις τα δώρα και τα φέρνεις»
Ο καθένας μας έχει τον Άγιο Βασίλη του. Εγώ μπορώ να φέρνω δώρα σε όλα τα παιδιά; Πώς γίνεται αυτό; Απλά αληθινός χρειάζεται βοηθούς.»
«Τελικά ο Άγιος Βασίλης είσαι εσύ;»
«Όχι. Πάντως ο δικός μου Άγιος Βασίλης είναι … ο μπαμπάς μου!»
«Αλήθεια; Άγιος Βασίλης είναι ο παππούς;»
«Είναι»
Όταν η κόρη μου ήταν μικρή, κατ’ εντολή του δικού μου Άγιου Βασίλη πήρα μια στολή από το σχολείο και αποφάσισα να εμφανιστώ από τη βεράντα του σαλονιού. Ευτυχώς τότε νοικιάζαμε μια μονοκατοικία στο Γέρακα και δεν χρειάστηκε να πετάξω. Σκαρφάλωσα λοιπόν από τον κήπο στη βεράντα. Η στολή όμως μου ήταν μικρή κι έτσι δεν μπορούσα να τεντώσω το πόδι μου καλά. Έμεινα να αιωρούμαι πάνω από τα κάγκελα. Οι άλλοι από μέσα γελούσαν. Ευτυχώς το μωρό μου δεν με είδε παρά μόνο όταν είχα φτάσει στο παράθυρο και χτύπησα να μου ανοίξουν. Στα μάτια της ίδια η λάμψη που υπήρχε και στα δικά μου μάτια όταν ήμουν μικρός.
Στα δυο της χρόνια ήρθα κανονικά από την πόρτα. Άφησα τα δώρα. Χτύπησα το κουδούνι κι έτρεξα να φύγω. Είδε κάποιον με κόκκινη στολή να τρέχει να προλάβει όλα τα παιδάκια και ρώτησε «Μπαμπάς;»
Μετά αποφάσισα πως αφού είχε μεγαλώσει θα αφήνω πια τα δώρα έξω από την πόρτα ή τα παράθυρα ή την ταράτσα και θα ακούγονται μόνο τα καμπανάκια από ένα άστρο μακρινό. Αυτό θα ‘ναι το έλκηθρο με το οποίο ταξιδεύει ο Άγιος Βασίλης για άλλα μέρη, για άλλα παιδιά. Α! θα τρώω και τον κουραμπιέ, θα πίνω και το κονιάκ. Αδιάσειστα πειστήρια ότι ο Άγιος Βασίλης πέρασε από το σπίτι μας, έστω κι απέξω.
Έτσι έκανα μέχρι που όταν είχαμε πια μετακομίσει στο σπίτι μας στην Παιανία, γεννήθηκε και ο γιος μου. Την πρώτη χρονιά χτύπησα το κουδούνι. Είδαν τον Άγιο Βασίλη στην οθόνη της θυροτηλεόρασης. Δεν είχε χρόνο να ανέβει επάνω. Άφησε τα δώρα κι έφυγε βιαστικός.
- Σου έμοιαζε μπαμπά. Ειδικά ή φωνή του.
Αποφάσισα λοιπόν να κρεμάω τα δώρα από την ταράτσα στο μπαλκόνι των δωματίων τους, έτσι όπως … τα ρίχνει ο Άγιος Βασίλης από το έλκηθρο και να αφήνω σημείωμα με γράμματα βυζαντινά. Την επόμενη χρονιά κρεμάστηκα λοιπόν από την ταράτσα να δέσω τα δώρα με κορδέλες. Δύσκολο να πετύχω το σωστό μήκος ώστε τα δώρα να κρέμονται έξω από το παράθυρο. Τα κατάφερα μετά από πολλές προσπάθειες, λίγο πριν ακουστούν τα κουδουνάκια.
Τελικά δεν είμαι καλός Άγιος Βασίλης; Τα παιδιά μου θα το κρίνουν όταν γίνουν κι εκείνα ο Άγιος Βασίλης των δικών τους παιδιών. Απλά εγώ χρόνια προσπαθώ να μοιάσω στο δικό μου και είναι τόσο δύσκολο γιατί αυτός μόνο να δίνει ξέρει. Να προσφέρει όλο το χρόνο χωρίς να ζητά.
Ήμουν καλό παιδί;
Ήμουν!
Αφού είχα και έχω τέτοιο Άγιο Βασίλη! Αυτό είναι τελικά το αληθινό μου δώρο.
Συζητώντας με το γιο μου το φθινόπωρο για το τι θα φέρει φέτος ο Άγιος Βασίλης, μου είπε: «Μου λένε πως ο Άγιος Βασίλης είσαι εσύ!»
«Εγώ;»
«Ναι, εσύ παίρνεις τα δώρα και τα φέρνεις»
Ο καθένας μας έχει τον Άγιο Βασίλη του. Εγώ μπορώ να φέρνω δώρα σε όλα τα παιδιά; Πώς γίνεται αυτό; Απλά αληθινός χρειάζεται βοηθούς.»
«Τελικά ο Άγιος Βασίλης είσαι εσύ;»
«Όχι. Πάντως ο δικός μου Άγιος Βασίλης είναι … ο μπαμπάς μου!»
«Αλήθεια; Άγιος Βασίλης είναι ο παππούς;»
«Είναι»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου