Λίγα λόγια για εμάς...


Καλώς ήρθατε στο Blog της Λέσχης Ανάγνωσης και Φιλαναγνωσίας, το οποίο βραβεύτηκε με το βραβείο "Κυριάκος Παπαδόπουλος" του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου το 2015.
Το Blog δημιουργήθηκε το 2013, με αφορμή τη Λέσχη Ανάγνωσης Εκπαιδευτικών Π.Ε. Ανατολικής Αττικής, η οποία λειτουργεί στο πλαίσιο των δράσεων του Τμήματος Πολιτιστικών Θεμάτων της Δ/νσης και στεγάζεται στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κορωπίου. Στόχος της Λέσχης είναι μέσα από την ανάγνωση βιβλίων παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας, την ανταλλαγή απόψεων και το σχεδιασμό φιλαναγνωστικών δραστηριοτήτων, να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά ως δράση στον εκπαιδευτικό κύκλο και κατ' επέκταση στους μαθητές.
Οι δραστηριότητες φιλαναγνωσίας, οι δράσεις και οι ιδέες που προκύπτουν μέσα από τις συναντήσεις της Λέσχης, θα παρουσιάζονται μέσα από το Βlog, ενώ ταυτόχρονα θα προτείνονται βιβλία θεματικά, θα παρουσιάζονται οι νέες κυκλοφορίες βιβλίων και θα προβάλλονται δράσεις φιλαναγνωσίας σε σχολεία.
Υπεύθυνη συντονισμού της Λέσχης και διαχειρίστρια του Blog είναι η Χρύσα Κουράκη, Υπεύθυνη Πολιτιστικών Θεμάτων της Δ/νσης.

Από το Σεπτέμβριο του 2016, συνεργάτιδες του blog είναι η εκπαιδευτικός Τζελίνα Βογιατζόγλου και η συγγραφέας Βασιλική Κατέρη, η οποία έχει αναλάβει τη θεματική ενότητα "Η τέρψη της ανάγνωσης", με σκοπό από τη ματιά του απλού αναγνώστη -και όχι του εκπαιδευτικού- να σχολιάζει βιβλία που προσφέρουν τη χαρά της ανάγνωσης στα παιδιά.
mail επικοινωνίας:
ckouraki@hotmail.gr






Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

Νέες κυκλοφορίες βιβλίων για όμορφες αναγνώσεις!



Μαρία Αγγελίδου
Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα
Κόκκινο
Χρυσό
Εικονογράφηση: Κατερίνα Βερούτσου
Μεταίχμιο
Δυο βιβλία γνώσεων για την εποχή του Βυζαντίου, με ιστορίες δοσμένες σαν παραμύθι. Ιστορίες για πρόσωπα και γεγονότα γνωστά, με πληροφορίες που κάνουν τη βαρετή ιστορία ενδιαφέρουσα. Τα βιβλία ξεκινούν  από τη Ρώμη το 410 μ.χ. και φτάνουν στον 11ο αιώνα μ.χ. με ιστορίες που λάμπουν και ιστορίες φανταχτερές.Ιστορίες για βασιλιάδες, μάχες, θησαυρούς, αγάπες, καβγάδες, Επαναστάσεις και ανταρσίες. Ιστορίες που θα σαγηνεύσουν μικρούς και μεγάλους και στην τάξη θα κάνουν τη Βυζαντινή Ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα.

Παναγιώτα Πλησή
Τι κρατάει η μαμά;
Εικονογράφηση: Γιώτα Κοκκόση
Ψυχογιός
Η μαμά κρατάει το κεφάλι της. Η μαμά έχει χάσει τη δουλειά της και είναι πολύ στενοχωρημένη. Κρατάει το κεφάλι της, γιατί είναι βαρύ, αλλά μόλις πρόκειται να αγκαλιάσει τον Νίκο ανοίγει μια μεγάλη αγκαλιά και το βαρύ κεφάλι ξεχνιέται... Μια ιστορία για την οικονομική κρίση και την ανεργία δοσμένη με την αφέλεια ενός παιδιού και από την οπτική μιας μαμάς ( και όχι ενός μπαμπά), που χάνει τη δουλειά της.
Διαβάστε απόσπασμα του βιβλίου εδώ.

Εύα Ιεροπούλου
Το Φουσκοχώρι
Εικονογράφηση: Σάντρα Ελευθερίου
Μεταίχμιο
Ένα βιβλίο, που είμαι σίγουρη πως μόλις το διαβάσετε, θα έρθουν στον νου σας δεκάδες αγαπημένα μέρη. Το ίδιο συνέβη και σε εμένα...
Το Φουσκοχώρι είναι ένα μέρος μαγικό, σε μια ονειρεμένη τοποθεσία, με χαρούμενους κατοίκους που κάθε απόγευμα φτιάχνουν φούσκες. Φούσκες από σοκολάτα, από θαλασσινό ή βουνίσιο αεράκι, από φράουλα και άλλα πολλά υλικά. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που το Φουσκοχώρι γίνεται γνωστό σε όλον τον κόσμο. Τότε το χωριό κατακλύζεται από επισκέπτες, δημοσιογράφους, διαφημίσεις, παραγγελίες για φούσκες και πολλά "πρέπει" που κάνουν τους κατοίκους να ασφυκτιούν και να θέλουν να δραπετεύσουν από το μέρος που κάποτε ήταν όνειρο και τώρα έγινε εφιάλτης...
Με το όμορφο κείμενο και την καταπληκτική εικονογράφηση, είναι βέβαιο πως κάθε αναγνώστης θα ταξιδέψει  με τη φαντασία του σε γνωστά και άγνωστα μέρη.

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

Γιατί να το διαβάσω στην τάξη; Γιατί η ιστορία του Ολοκαυτώματος είναι αληθινή!

Ruth Vander Zee
Έρικα
Εικονογράφηση: Roberto Innocenti
Μετάφραση: Μαρίζα Ντεκάστρο
Καλειδοσκόπιο
Δείτε κριτική του βιβλίου στον αναγνώστη 

 Υπόθεση

   Η Έρικα, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, συνάντησε τη συγγραφέα στο Ρότενμπουργκ και της αφηγήθηκε την ιστορία της. Μια ιστορία που κινείται ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, αφού η Έρικα το μόνο που γνωρίζει με σιγουριά είναι πως είναι παιδί Εβραίων. Από εκεί και πέρα πλάθει την ιστορία της, καθώς φαντάζεται πως οι γονείς της οδηγούμενοι προς ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, για να τη γλιτώσουν την πέταξαν από το τρένο, κοντά σε ένα χωριό. Εκεί τη βρήκε μια καλή γυναίκα, της έδωσε το όνομα "Έρικα" και τη μεγάλωσε με αγάπη. Τώρα πια η Έρικα έχει κάνει τη δική της οικογένεια, έχει αποκτήσει τα δικά της παιδιά και εγγόνια και το δικό της δέντρο "έχει ριζώσει για τα καλά".

                                                    Γιατί να το διαβάσω;

   Η Έρικα είναι μια ηρωίδα απόλυτα πραγματική και ζωντανή. Στην αρχή του βιβλίου εμφανίζεται σαν μια καθημερινή γυναίκα, που κουβαλάει όμως τόσα πολλά συναισθήματα κι ερωτηματικά μέσα της. Εικόνες, που μόνη της, σαν puzzle συμπληρώνει, για να φτιάξει στο μυαλό της την αρχή της ζωής της, έτσι που να ταιριάζει με τις σκοτεινές συναισθηματικές αναμνήσεις της. Δυο άγνωστους γονείς που μέσα σε μία κίνηση κρύβουν όλη τους την αγάπη και με την ίδια κίνηση της χαρίζουν ό,τι πολυτιμότερο, τη ζωή της. 
   Και κουβαλώντας το βάρος και τον πόνο του ανθρώπου που η μοίρα τον ξεχωρίζει, αυτού που ζει όταν οι άλλοι γύρω του πεθαίνουν ενώ ο ίδιος κρατά την τύχη απ’ το χέρι, χτίζει το παρελθόν της μαζί με το παρόν της. Κι έτσι η ζωή συνεχίζεται… 
   Η εικονογράφηση του βιβλίου ρεαλιστική, έως κινηματογραφική θα έλεγα, δικαιολογεί ακόμη και την αίσθηση της κίνησης στα μάτια του αναγνώστη καθώς παρακολουθεί την εξέλιξη των γεγονότων ώρα την ώρα. Τα χρώματα σηματοδοτούν μόνο την πορεία προς τη ζωή, σε πλήρη αντίθεση μ΄ ένα ιδιότυπο ασπρόμαυρο που κυριαρχεί στο δρόμο προς τον θάνατο.    Εξαιρετικά υποβλητικό και το κίτρινο αστέρι που αναδύεται μέσα από το μουντό, άχρωμο και σκληρό εξώφυλλο. Γύρω του το στρατόπεδο συγκέντρωσης με τα συρματοπλέγματα, που παγιδεύουν έναν ολόκληρο λαό. Σίγουρα τραβά το ενδιαφέρον με την πρώτη ματιά και σε κάνει να πάρεις το βιβλίο στα χέρια σου. 
   Μου άρεσε πολύ. Νομίζω πως θα το διαβάζω στην τάξη μου κάθε 28η Οκτωβρίου ή τη μέρα του ολοκαυτώματος δίνοντας μια πιο αληθινή και ζωντανή διάσταση σε αναφορές, διηγήσεις και γεγονότα . Επίσης, θα το διαβάζω στους μαθητές μου όταν για κάποιο λόγο θα θέλω να τους δείξω πως η ζωή όταν σε θέλει, βρίσκει τρόπο να σε κρατήσει κοντά της και σε… γλιτώνει απ’ ό,τι δύσκολο κι αν συμβαίνει γύρω σου.

Από την Ελένη Αλεξίου


Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

Το Ξανά: Ένα βιβλίο του Μάκη Τσίτα που γεννά ποικίλα ερωτήματα...


Μάκης Τσίτας
Το Ξανά
Εικονογράφηση: Λίλα Καλογερή
Πατάκης

Το Ξανά είναι ένα βιβλίο που «ξαναφέρνει» στην επιφάνεια ερωτήματα και προβληματισμούς σχετικά με τον ορισμό της Παιδικής Λογοτεχνίας, με το ποια βιβλία ανήκουν σε αυτήν και ποια στη λογοτεχνία ενηλίκων, με το ποιος αποφασίζει αν ένα βιβλίο είναι παιδικό, εφηβικό ή όχι. Γιατί Το Ξανά είναι ένα βιβλίο που όποιος το διαβάσει, το ερμηνεύει διαφορετικά, όπως και έναν πίνακα ζωγραφικής ή ένα ποίημα. Κι ενώ όσοι ενήλικες το διάβασαν από το περιβάλλον μου μου είπαν πως το «Ξανά» είναι η αγάπη, ο έρωτας, ακόμη και ο ίδιος μας ο εαυτός, ο γιος μου (Δ’ Δημοτικού) μου είπε πως το «Ξανά» είναι «η μαμά».
Γιατί το «Ξανά» του καθενός ορίζεται από τις εμπειρίες, τα «θέλω», το «είναι» του και έρχεται για να καλύψει τις προσωπικές του ανάγκες και τα πολύ δικά του κενά. Γι’ αυτό και το βιβλίο κυκλοφορεί σε 3 εξώφυλλα της Λίλας Καλογερή, για να επιλέξει ο καθένας αυτό που του ταιριάζει.
Με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο ο Μάκης Τσίτας «παίζει» με λέξεις, στίχους, παροιμίες, γλωσσοδέτες, κείμενα και άλλες μορφές τέχνης, για να δώσει τα βασικά χαρακτηριστικά του «Ξανά»:

Τρέχεις όλη μέρα, αγχώνεσαι, εκνευρίζεσαι, γίνεσαι πτώμα, αλλά μόλις το δεις, μόλις δεις το Ξανά σου, ξεχνάς τα πάντα.
Γύρω όλα είναι χάλια, η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο, όμως μέσα στην αγκαλιά του Ξανά σου όλα είναι αλλιώς.
Το Ξανά σου δε σε φωνάζει ποτέ με τ’ όνομά σου. Σε λέει:
«Ματάκια μου»
«Αγαπούλα μου»
«Ζωούλα μου»
«Φως μου»
Σε παρηγορεί όταν είσαι στενοχωρημένος…
Και χαίρεται όταν σε βλέπει χαρούμενο….

Κι ενώ το «Ξανά» του καθενός μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό, ένα είναι σίγουρο: η αγάπη, η χαρά, ο ενθουσιασμός αλλά και η λύπη και ο θυμός, είναι βασικά κοινά συναισθήματα που διέπουν τη σχέση του καθενός με το «Ξανά» του. Κι αυτό δεν προκύπτει μόνο από το κείμενο, αλλά και από την εικονογράφηση που ακολουθεί την παιχνιδιάρικη φόρμα του κειμένου.

Γιατί να το διαβάσω;

Το Ξανά είναι ένα βιβλίο, που δεν ξέρω αν θέλετε να το διαβάσετε στην τάξη… Το αφήνω στην κρίση σας και στην προσωπική αναγνωστική ανταπόκριση του καθενός. Εγώ σίγουρα θα το διάβαζα και θα «έπαιζα» μαζί του σε πολλά επίπεδα! Ωστόσο, θεωρώ πως αξίζει τον κόπο να το αναζητήσετε και να βρείτε τις δικές σας απαντήσεις, να σχηματίσετε τη δική σας άποψη και να γνωρίσετε από την αρχή το δικό σας «Ξανά»...

Από τη Χρύσα Κουράκη