Η πρώτη συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης έγινε την Τετάρτη, 5 Νοεμβρίου στο χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κορωπίου. Παρόλο που τη φετινή χρονιά τα μέλη είναι περισσότερα από ποτέ, η αγάπη όλων για το βιβλίο και ειδικά για το παιδικό-εφηβικό βιβλίο, είχε ως αποτέλεσμα το δημιουργικό διάλογο και την καταγραφή ουσιαστικών αναλύσεων και ιδεών.
Τα βιβλία που επιλέξαμε να διαβάσουμε στην πρώτη συνάντηση ήταν δύο:
Πώς να μάθεις τους γονείς σου να αγαπούν τα παιδικά βιβλία, του Αλέν Σερ, εκδ. Μεταίχμιο (εικονογραφημένο χιουμοριστικό βιβλίο γνώσεων) - (πληροφορίες για το βιβλίο εδώ)
Μη φοβάσαι Κοκκινοσκουφίτσα
του Βασίλη Κουτσιαρή, εκδ. Κόκκινη κλωστή δεμένη (εικονογραφημένη
ιστορία με θέμα το φόβο) - (προτεινόμενες δραστηριότητες φιλαναγνωσίας
για το βιβλίο εδώ)
Τα βιβλία που επιλέξαμε να διαβάσουμε στην πρώτη συνάντηση ήταν δύο:
Και για τα δύο βιβλία εκφράστηκαν εντυπώσεις και προβληματισμοί, ενώ προτάθηκαν και τρόποι για να "παίξουμε" μαζί τους τόσο στην τάξη, όσο και με τους γονείς σε μια συνάντηση με θέμα το βιβλίο. Έτσι, για το Πώς να μάθεις τους γονείς σου να αγαπούν τα παιδικά βιβλία, προτάθηκε η ιδέα της ανάγνωσής του σε μια λογοτεχνική βραδιά τσαγιού με τους γονείς, όπου θα μπορούσε να γίνει η έναρξη ενός προγράμματος λογοτεχνίας - φιλαναγνωσίας για τους μαθητές, αλλά και για τους γονείς.
Με το βιβλίο Μη φοβάσαι Κοκκινοσκουφίτσα ασχοληθήκαμε λίγο περισσότερο, καθώς τόσο η εικονογράφηση, όσο και το κείμενο έκρυβε πολλούς συμβολισμούς και πεδία ερμηνείας, προβληματισμού και συζήτησης. Ενδιαφέρουσες απόψεις διατυπώθηκαν, καθώς και προτάσεις για φιλαναγνωστικές δραστηριότητες. Παρακάτω παραθέτουμε μια ερμηνευτική προσέγγιση της Ελένης Αλεξίου, μέλους της Λέσχης Ανάγνωσης:
«Μη
φοβάσαι, Κοκκινοσκουφίτσα»
Λίγες σκέψεις…
Διάβασα
την Κοκκινοσκουφίτσα για
πρώτη φορά εδώ
και 10 μέρες κι από
τότε αρκετές φορές… και
πάντα η ίδια αίσθηση, ένας κόμπος από
το στομάχι προς
τα μάτια και το μυαλό και το αντίθετο κι ένας αναστεναγμός στο τέλος.
Από
την πρώτη σελίδα,
οι αποχρώσεις του κόκκινου μέσα
στα ακανόνιστα παραλληλόγραμμα, προκαλεί
μια εσωτερική ένταση, η οποία
στις σελίδες 6-7, με
τη θλίψη στο πρόσωπο της
Κοκκινοσκουφίτσας και τον εσωτερικό μονόλογο που ξεκινά,
καταλαμβάνει το μυαλό και την καρδιά.
Στα τρία
«μη» ο φόβος έχει
γεννηθεί πια μέσα μου,
όπως και στην
ηρωίδα. Από δω και πέρα τη
νιώθω απόλυτα, περπατώ μαζί της
σηκώνοντας το βάρος της. Διαβάζοντας το κείμενο (σελ.8-9), γυρίζω πολύ πίσω, με
βλέπω μικρή, πολύ καλοντυμένη και πολύ
φοβισμένη και μαζί μου μια γενιά παιδιών
με ωραία
ρούχα και πολλούς φόβους στην
καρδιά που δεν τολμούν πουθενά να ομολογήσουν γιατί « τα καλά παιδιά» δε φοβούνται, μόνο υπακούν.
Και οι δυο πρώτες σειρές έρχονται τόσο
καθαρά να δηλώσουν αυτήν την αλήθεια από μέσα, που τελικά ανακουφίζουν που επιτέλους κάποιος μιλά για
το φόβο κι όχι για τα ωραία ρούχα.
Κι ο
αγώνας μπροστά στα λουλούδια, κι αυτός δικός μου. «Μένει», κουβαλώντας όμως όλα τα « πρέπει» των
μεγάλων στη μακριά κόκκινη μπέρτα της ,
το φόβο και την ενοχή στο πρόσωπό της.
Αυτό είναι το τίμημα του υπάκουου παιδιού, να κάνει αυτό που του αρέσει με
ενοχή, που του αρέσει και τολμάει το
απαγορευμένο. Κι ο φόβος είναι
ολοφάνερα μόνο δικός της, στην επόμενη σελίδα, καθώς ο λύκος είναι γλυκός και ήρεμος και κανέναν κίνδυνο δεν
αποπνέει.
Στις
σελ. 12-13, η μπέρτα της είναι
πολύ πολύ μακριά και το σπίτι της γιαγιάς ένας προορισμός που δε θέλει να φτάσει, ένας προορισμός που «τρώει ανθρώπους». Είναι γραμμένα πάνω στη
μακριά μπέρτα, αναρωτιέμαι, όλα τα «πρέπει» που
είναι ανάγκη να υπακούσει ένα κορίτσι, υπαγορευμένα με
αυστηρότητα από τη μητέρα του, για να φτάσει στον
«τελικό προορισμό» να γίνει γυναίκα και
γιαγιά;
Στις
σελ. 14-15, φεύγει με τη φαντασία της, πετά όλα
τα «πρέπει» και τρέχει ελεύθερη αφήνοντας τα πίσω της. Το
πρόσωπό της, επιτέλους γίνεται παιδικό. Τα ρούχα της λευκά όπως η
παιδικότητα. Ένα μεγάλο βάρος φεύγει από
πάνω της. Ο φόβος μένει όμως
στα μακριά της μαλλιά. Αυτός
είναι που την κάνει να πιστεύει πως
αυτό «δεν μπορούσε να συμβεί». Πώς θα μπορούσε άραγε να ζήσει χωρίς
«πρέπει»;
Στις
σελ.16-17, βλέπει το φόβο της
κατάματα. Τα μάτια του λύκου είναι τρομακτικά.
Κι επιτέλους ξεσπάει, στις επόμενες δύο σελίδες, και τα
πρέπει αρχίζουν να διαλύονται, αν και βαραίνουν
ακόμα πολύ. Κι έπειτα τα πράγματα
παίρνουν τις κανονικές τους
διαστάσεις, καθώς ο φόβος εκφράστηκε κι έγινε συγκεκριμένος. Κι ήρθε η αγκαλιά του μεγαλύτερου να ζεστάνει και να ησυχάσει την ψυχή. Κι ύστερα η γνώση (ο δάσκαλος) να
δώσει τη λύση, ν’ αλλάξει τον προορισμό ( γιαγιά), να κάνει το
μυαλό να επαναστατήσει, να
διώξει τον φόβο.
Κι έτσι η Κοκκινοσκουφίτσα… σώζεται!
Ελένη Αλεξίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου