Trudy Ludwig, Το Αόρατο Αγόρι , εκδ. Λιβάνη: από την Ελένη Αλεξίου

Trudy Ludwig
Το Αόρατο Αγόρι
Εικονογράφηση:  Patrice Barton
Λιβάνης

Υπόθεση

Έχετε νιώσει ποτέ αόρατοι; Αν ναι (ή ακόμη κι αν όχι), πρέπει να γνωρίσετε τον Τομ, το αόρατο αγόρι.

Κανείς ποτέ δεν τον προσέχει, ούτε σκέφτεται να τον συμπεριλάβει στην ομάδα του, σε παιχνίδι ή σε πάρτι γενεθλίων... μέχρι που ένα νέο παιδί έρχεται στο σχολείο.

Μόλις ο Λι, ο καινούριος μαθητής, φτάνει, ο Τομ είναι ο πρώτος που θα τον κάνει να αισθανθεί καλοδεχούμενος. Όταν ο Τομ και ο Λι συνεργάζονται σε μια δραστηριότητα, ο Τομ βρίσκει τρόπο να αποκτήσει τον πρώτο του φίλο. 

Γιατί να το διαβάσω στην τάξη;

Γιατί θα το αγαπήσετε για πολλούς λόγους.... 

Το εξώφυλλό του, όπως και ο ήρωας εκπέμπουν, αντί για λύπη, που θα περίμενε κανείς, μια εσωτερικότητα και μια νηφαλιότητα. Ο μικρός ήρωας, παρότι περιθωριοποιημένος και ιδιαίτερος, με ό,τι συνεπάγεται αυτό συναισθηματικά, ξέρει να ζει με τον εαυτό του (π.χ. ζωγραφίζοντας ή δημιουργώντας υπερήρωες που καταφέρνουν αυτό που ο ίδιος δυσκολεύεται πολύ να κάνει) και να αξιοποιεί τα ταλέντα του όπως και τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται.

   Έτσι, όταν εμφανίζεται ο καινούργιος μαθητής, τολμά και τον πλησιάζει με τον δικό του τρόπο. Η δύναμή του σ’ αυτό το σημείο είναι αξιοθαύμαστη. Διεκδικεί διακριτικά και πετυχαίνει. Ο πόνος που του προκαλεί η αδιαφορία των συμμαθητών του, αναπτύσσει την ενσυναίσθησή του και την έγνοια του για τον άλλο και μια ευαισθησία, που δε διαθέτουν οι περισσότεροι συμμαθητές του. 

   Η εικονογράφηση, εξαιρετική. Πρόκειται πραγματικά για ένα εικονοβιβλίο. Τα χρώματα είναι τόσο ζωηρά όσο και τα ίδια τα παιδιά. Οι εκφράσεις και η κίνηση των παιδιών είναι απίστευτα ρεαλιστικές και συνυφασμένες με την κάθε σκηνή, χαρακτηριστικές στη συζήτηση για το πάρτι και στην παρουσίαση του καινούριου μαθητή. Στο παιχνίδι και την επιλογή ομάδων νομίζεις πως βρίσκεσαι ανάμεσά τους, κάπου στο σχολείο που εσύ ο ίδιος φοίτησες ή στο σχολείο της γειτονιάς σου. Και ο μικρός ήρωας πάντα κάπου εκεί, περιμένει χαμογελαστός, ελπίζοντας. Δείχνει εσωτερική δύναμη και υγεία αυτό. Και τελικά δεν διαψεύδεται. Η εικονιστική εξέλιξη του μικρού αγοριού που αρχικά στην αόρατη εκδοχή του εικονίζεται με χρώματα γκρίζα και ασπρόμαυρα και στη συνέχεια, όταν η παρουσία του γίνεται σταδιακά αισθητή με χρώματα, μιλά κατευθείαν στο μυαλό και την ψυχή του αναγνώστη, μικρού και μεγάλου για το πώς νιώθει το παιδί.  

   Τα χρώματα του εξώφυλλου ταιριάζουν απόλυτα με τον τίτλο, ο οποίος είναι εξαιρετικά εύστοχος και λειτουργικός γι’ αυτό που θέλει να δώσει. Η λέξη «αόρατο» δίνει τη θέση που βρίσκεται το παιδί αλλά και την συναισθηματική του κατάσταση δίχως ίχνος οίκτου και θλίψης, ερεθίζοντας ίσως αντίθετα και τη φαντασία.ο ήρωας εκπέμπουν, αντί για λύπη, που θα περίμενε κανείς, μια εσωτερικότητα και μια νηφαλιότητα. Ο μικρός ήρωας, παρότι περιθωριοποιημένος και ιδιαίτερος, με ό,τι συνεπάγεται αυτό συναισθηματικά, ξέρει να ζει με τον εαυτό του (π.χ. ζωγραφίζοντας ή δημιουργώντας υπερήρωες που καταφέρνουν αυτό που ο ίδιος δυσκολεύεται πολύ να κάνει) και να αξιοποιεί τα ταλέντα του όπως και τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται.

Από την Ελένη Αλεξίου (εκπαιδευτικό)