Ζωγράφισέ μου ένα σπίτι
Εικονογράφηση: Μάρια Μπαχά
Καλειδοσκόπιο
"-Ζωγράφισέ μου ένα σπίτι.
-Δεν ξέρω να ζωγραφίζω σπίτια.
-Τι ξέρεις να ζωγραφίζεις;
-Ένα δάσος.
-Τότε ζωγράφισέ μου ένα δάσος...Πυκνό που είναι!
...Τώρα θέλω να μου ζωγραφίσεις ένα σπίτι.
-Δεν ξέρω να ζωγραφίζω σπίτια.
-Τι ξέρεις;
-Ένα δέντρο.
-Ε, ζωγράφισέ μου ένα δέντρο...."
Έτσι ξεκινά και πάνω σε αυτό το μοτίβο χτίζεται όλο το βιβλίο της Χριστίνας Φραγκεσκάκη, το οποίο μοιάζει λίγο με λεκτικό παιχνίδι, που κατευθείαν μας ταξιδεύει χρόνια πίσω στην παιδική μας ηλικία. Η ιστορία συνεχίζεται με την προσπάθεια ζωγραφικής αποτύπωσης ενός σπιτιού, η οποία κάθε φορά καταλήγει σε ένα δέντρο, ένα πουλί, ένα ποτάμι, ένα βουνό, μια φωτιά, μια καμινάδα, έναν χαρταετό, ένα τραπέζι, ένα κρεβάτι, μια πόρτα, λίγα λόγια ζωγραφιστά, μια ομπρέλα, ένα δρομάκι, ένα γλυκό. Κι έτσι, απλά και αβίαστα η ουσία ενός σπιτιού δίνεται με τον καλύτερο τρόπο.
Κι ενώ στους ενήλικες αναγνώστες οι αναφορές είναι σαφείς, ξεκάθαρες και νοσταλγικές τόσο κειμενικά όσο και εικονιστικά (χαρακτηριστική η πρώτη εικόνα του βιβλίου),
τα παιδιά "χτίζουν" από την αρχή μαζί με τη μικρή ηρωίδα το δικό τους σπίτι. Προχωρώντας το κείμενο, το οποίο κάθε φορά συμπληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο από την εικόνα, ο αναγνώστης, μικρός και μεγάλος "παίζει" το σπίτι. Και ποιος δεν έχει παίξει "σπιτάκια" ή "οικογένεια" στην παιδική του ηλικία; Ας σκεφτούμε λίγο, όταν φτιάχναμε το σπιτάκι των παιδικών μας χρόνων από τι αποτελούνταν...από τοίχους και μπετόν; Σίγουρα όχι.... Με τον ίδιο τρόπο το σπίτι της Χριστίνας Φραγκεσκάκη δεν έχει τοίχους και υλικά όρια. Το σπίτι αυτό βρίσκεται στην καρδιά και στο μυαλό όλων μας μέσα από μνήμες, ήχους, μυρωδιές, εικόνες, αγγίγματα, γεύσεις, ζεστασιά.
Έτσι, ακόμη κι αν ξεσπάσει βροχή και θύελλα έρθει από μακριά και σβήσει το σπίτι που ζωγραφίσαμε, αυτό δεν σβήνεται. Ζωγραφίζεται και παίζεται ξανά και ξανά, γιατί το έχουμε μέσα μας και το κουβαλάμε πάντα. Το σπίτι το δικό μας είναι ο κόσμος του καθενός μας, τον οποίο μπορούμε να χτίσουμε και να γκρεμίσουμε, να δομήσουμε και να αποδομήσουμε όσες φορές θέλουμε και όσες φορές χρειαστεί.
Η Μάρια Μπαχά με τα πινέλα της το το σπίτι της Χριστίνας Φραγκεσκάκη το κάνει δικό της και το αποδίδει εικονιστικά με τον καλύτερο τρόπο μέσα από τη δική της ματιά. Με εικόνες απλές, ρεαλιστικές, πλούσιες σε χρώμα, με εικόνες συμβολικές, αλλά και με εικόνες αφαιρετικές με λιτές γραμμές, όπως η ζωγραφιά ενός παιδιού, στήνει το δικό της σκηνικό με τη δική της ιστορία σε αυτό το εικονοβιβλίο.
Το σπίτι και η έννοιά του έχουν εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες κατά καιρούς, οι οποίοι έχουν εκφραστεί λεκτικά, μουσικά ή εικαστικά. Ωστόσο, κάθε φορά, όπως και αυτή τη φορά, με χαρά υποδεχόμαστε μια νέα προσέγγιση, που όπως και κάθε έργο τέχνης, ανοίγει ένα παράθυρο στην ψυχή του καλλιτέχνη που το δημιουργεί και μας αφήνει να απολαύσουμε και να κάνουμε δικό μας ένα κομμάτι του.
Γιατί να το διαβάσω στην τάξη;
- Γιατί το σπίτι ήταν, είναι και θα είναι αγαπημένο θέμα των παιδιών.
- Γιατί μπορεί ο καθένας να φτιάξει με όποιον τρόπο θέλει το δικό του σπίτι, αποτυπώνοντας τη δική του οπτική.
- Και φυσικά γιατί μπορούμε να διαβάσουμε πολλά ακόμη ποιήματα και βιβλία με το ίδιο θέμα, όπως: Αργυρώ Πιπίνη, Καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι, εικονογράφηση Ίρις Σαμαρτζή, Πατάκης, Κ. Καβάφης, Σπίτι με κήπον, Γ. Σεφέρης, Κίχλη, Ναννίνα Σακκά - Νικολακοπούλου, Η μικρή πολιτεία μιας ζωής, εικονογράφηση Διατσέντα Παρίση, εκδ, Θωμά Κώτσια
Από τη Χρύσα Κουράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου