Στην ενότητα αυτή οι συγγραφείς γράφουν προσωπικές ιστορίες, αναμνήσεις και γεγονότα σε σχέση με το θέμα των βιβλίων που διαβάζουμε κάθε φορά στη Λέσχη Ανάγνωσης - Φιλαναγνωσίας. Έτσι ξεκινάμε με τη θεματική της οικογένειας και με την πρώτη "εξομολόγηση" της Έλενας Αρτζανίδου. (περισσότερες πληροφορίες για τη συγγραφέα και το έργο της εδώ)
Χαρές και λύπες στην οικογένεια
Πριν κάποια χρόνια ένα μεσημέρι του Γενάρη οι γονείς μου δάκρυσαν όταν γεννήθηκα, έτσι μου είπαν, και ξαναδάκρυσαν ένα χρόνο μετά, όταν γεννήθηκε ο αδερφός μου.
Ξέρετε, εμείς γεννηθήκαμε στη Γερμανία, αφού οι γονείς μας ζούσαν και δούλευαν στον μακρινό εκείνο τόπο.
Θυμάμαι τα Κυριακάτικα πρωινά μας που ξυπνούσαμε πρώτοι μαζί με τον αδερφό μου και στηνόμασταν μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσουμε πρώτα την ορχήστρα της κλασικής μουσικής, ο αδερφός μου έκανε πως είναι ο μαέστρος και εγώ τον θαύμαζα για τις κινήσεις των χεριών του που έμοιαζαν με του αληθινού μαέστρου. Αμέσως μετά μέναμε αγκαλιασμένοι παρακολουθώντας την αγαπημένη μας «Πίπη η φακιδομύτη».
Όταν ξυπνούσαν οι γονείς μας μας έβρισκαν ακόμη αγκαλιασμένους και τότε ήταν που ο μπαμπάς μας αναλάμβανε να μας λέει ιστορίες από την πατρίδα, αλλά και για τον Ηρακλή και αργότερα όσο μεγαλώναμε μπήκε και ο αγαπημένος μας ο Κολοκοτρώνης. Η μαμά στο μεταξύ μας ετοίμαζε τα ωραιότερα γλυκά και μας τραγουδούσε και εμείς γελούσαμε από χαρά, ενώ θυμάμαι πως μέσα μου έλεγα πως είμαστε η ωραιότερη οικογένεια του κόσμου.
Κάποια μέρα όμως αναγκαστήκαμε να χωρίσουμε από τους γονείς μας .Η μαμά και ο μπαμπάς έμειναν πίσω να δουλέψουν και εγώ με τον αδερφό μου επιστρέψαμε κοντά σε σε θείους στην Ελλάδα.Η οικογένειά μας για δυο χρόνια δε γελούσε και δεν έλεγε τραγούδια και ιστορίες. Ευτυχώς όμως ήρθε πάλι η στιγμή που ξαναβρεθήκαμε και τότε μαζί με τις ιστορίες και τα τραγούδια οι γονείς μας ήταν δίπλα μας σε ότι κάναμε στο σχολείο και αργότερα στις σπουδές μας. Η αγαπημένη οικογένειά μου έμεινε μαζί μας και δε θα χώριζε ξανά για πολλά χρόνια όπως και «Η οικογένεια» που σκέφτηκα να γράψω στο βιβλίο και κυκλοφόρησε από τις εκδ.Ψυχογιός.
Χρόνια μετά μπήκαν και άλλοι στην οικογένεια αφού ο αδερφός μου παντρεύτηκε και τότε σαν η ανεψιά μου γεννήθηκε όλοι δακρύσαμε από χαρά και ξαναπιάσαμε τα τραγούδια, τις ιστορίες και τα παραμύθια και αγαπηθήκαμε περισσότερο.
Όμως σαν γεννήθηκε ο ανεψιός μου οι όμορφες μέρες και οι στιγμές ξαφνικά έγιναν γκρίζες όταν καταλάβαμε πως δεν μπορεί να μιλήσει και η οικογένεια μου έμεινε για πολλές μέρες αγέλαστοι κα αμίλητοι όταν ο γιατρός μας ανακοίνωσε πως ο λατρεμένος μας ανεψιός έχει στοιχεία αυτισμού.
Τότε όλοι στην οικογένεια μου, μαζί και εγώ, στην αρχή πονέσαμε, κλάψαμε απογοητευτήκαμε όμως όταν τα δυο του μάτια μας κοίταξαν και τα χειλάκια του μας χαμογέλασαν τότε δυναμώσαμε και αποφασίσαμε να μην ντρεπόμαστε για εκείνον και να είμαστε περήφανοι που είναι στην οικογένειά μας.
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν δέκα χρόνια και δεν σταματήσαμε να τραγουδάμε, να λέμε παραμύθια και ιστορίες και να ταξιδεύουμε όλοι μαζί. Αγαπημένοι και ενωμένοι δίχως ντροπή σκέφτηκα και έγραψα ένα άλλο βιβλίο «Δεν ντρέπομαι πια» στις εκδόσεις Ψυχογιός, αφού οι χαρές και οι λύπες, το τραγούδι και το κλάμα ενώνουν πιο πολύ τις οικογένειες όπως και τη δική μου.
Αρτζανίδου Έλενα
Χαρές και λύπες στην οικογένεια
Πριν κάποια χρόνια ένα μεσημέρι του Γενάρη οι γονείς μου δάκρυσαν όταν γεννήθηκα, έτσι μου είπαν, και ξαναδάκρυσαν ένα χρόνο μετά, όταν γεννήθηκε ο αδερφός μου.
Ξέρετε, εμείς γεννηθήκαμε στη Γερμανία, αφού οι γονείς μας ζούσαν και δούλευαν στον μακρινό εκείνο τόπο.
Θυμάμαι τα Κυριακάτικα πρωινά μας που ξυπνούσαμε πρώτοι μαζί με τον αδερφό μου και στηνόμασταν μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσουμε πρώτα την ορχήστρα της κλασικής μουσικής, ο αδερφός μου έκανε πως είναι ο μαέστρος και εγώ τον θαύμαζα για τις κινήσεις των χεριών του που έμοιαζαν με του αληθινού μαέστρου. Αμέσως μετά μέναμε αγκαλιασμένοι παρακολουθώντας την αγαπημένη μας «Πίπη η φακιδομύτη».
Όταν ξυπνούσαν οι γονείς μας μας έβρισκαν ακόμη αγκαλιασμένους και τότε ήταν που ο μπαμπάς μας αναλάμβανε να μας λέει ιστορίες από την πατρίδα, αλλά και για τον Ηρακλή και αργότερα όσο μεγαλώναμε μπήκε και ο αγαπημένος μας ο Κολοκοτρώνης. Η μαμά στο μεταξύ μας ετοίμαζε τα ωραιότερα γλυκά και μας τραγουδούσε και εμείς γελούσαμε από χαρά, ενώ θυμάμαι πως μέσα μου έλεγα πως είμαστε η ωραιότερη οικογένεια του κόσμου.
Κάποια μέρα όμως αναγκαστήκαμε να χωρίσουμε από τους γονείς μας .Η μαμά και ο μπαμπάς έμειναν πίσω να δουλέψουν και εγώ με τον αδερφό μου επιστρέψαμε κοντά σε σε θείους στην Ελλάδα.Η οικογένειά μας για δυο χρόνια δε γελούσε και δεν έλεγε τραγούδια και ιστορίες. Ευτυχώς όμως ήρθε πάλι η στιγμή που ξαναβρεθήκαμε και τότε μαζί με τις ιστορίες και τα τραγούδια οι γονείς μας ήταν δίπλα μας σε ότι κάναμε στο σχολείο και αργότερα στις σπουδές μας. Η αγαπημένη οικογένειά μου έμεινε μαζί μας και δε θα χώριζε ξανά για πολλά χρόνια όπως και «Η οικογένεια» που σκέφτηκα να γράψω στο βιβλίο και κυκλοφόρησε από τις εκδ.Ψυχογιός.
Χρόνια μετά μπήκαν και άλλοι στην οικογένεια αφού ο αδερφός μου παντρεύτηκε και τότε σαν η ανεψιά μου γεννήθηκε όλοι δακρύσαμε από χαρά και ξαναπιάσαμε τα τραγούδια, τις ιστορίες και τα παραμύθια και αγαπηθήκαμε περισσότερο.
Όμως σαν γεννήθηκε ο ανεψιός μου οι όμορφες μέρες και οι στιγμές ξαφνικά έγιναν γκρίζες όταν καταλάβαμε πως δεν μπορεί να μιλήσει και η οικογένεια μου έμεινε για πολλές μέρες αγέλαστοι κα αμίλητοι όταν ο γιατρός μας ανακοίνωσε πως ο λατρεμένος μας ανεψιός έχει στοιχεία αυτισμού.
Τότε όλοι στην οικογένεια μου, μαζί και εγώ, στην αρχή πονέσαμε, κλάψαμε απογοητευτήκαμε όμως όταν τα δυο του μάτια μας κοίταξαν και τα χειλάκια του μας χαμογέλασαν τότε δυναμώσαμε και αποφασίσαμε να μην ντρεπόμαστε για εκείνον και να είμαστε περήφανοι που είναι στην οικογένειά μας.
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν δέκα χρόνια και δεν σταματήσαμε να τραγουδάμε, να λέμε παραμύθια και ιστορίες και να ταξιδεύουμε όλοι μαζί. Αγαπημένοι και ενωμένοι δίχως ντροπή σκέφτηκα και έγραψα ένα άλλο βιβλίο «Δεν ντρέπομαι πια» στις εκδόσεις Ψυχογιός, αφού οι χαρές και οι λύπες, το τραγούδι και το κλάμα ενώνουν πιο πολύ τις οικογένειες όπως και τη δική μου.
Αρτζανίδου Έλενα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου