Οι συγγραφείς εξομολογούνται...προσωπικές ιστορίες με έντονα συναισθήματα

Ο νέος κύκλος συναντήσεων της Λέσχης Ανάγνωσης ξεκινά με θέματα σχετικά με την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Έτσι στην ενότητα "Οι  συγγραφείς εξομολογούνται..." συγγραφείς γράφουν τις προσωπικές  τους ιστορίες, οι οποίες σχετίζονται με έντονα συναισθήματα και καταστάσεις. Τη δεύτερη ιστορία γράφει η Αγγελική Δαρλάση, η οποία μας μιλά για τη φιλία, τη διαφορετικότητα και τις προκαταλήψεις.

(Περισσότερες πληροφορίες για τη συγγραφέα και το έργο της εδώ)

Οι διαφορετικοί μου φίλοι

   Όταν ήμουν παιδί, τα καλοκαίρια  που έκλεινε το σχολείο, χαιρόμουν, επειδή μεταξύ άλλων,εγώ… θα συνέχιζα να πηγαίνω σχολείο. Μόνο  που δεν ήμουν μαθήτρια σε εκείνο το σχολείο, αλλά επισκέπτρια φίλη. Σ’ εκείνο το σχολείο εγώ πήγαινα απλά ως …παιδί για να παίξω με άλλα παιδιά.

   Σκαρφάλωνα σε δέντρα και βοηθούσα τον Πάρη να σκαρφαλώσει κι εκείνος. Έπαιζα μπάλα και βοηθούσα  την Ιωάννα πως να μάθει να την κλωτσάει. Κρυβόμουν στο σπιτάκι της αυλής και με προσπαθούσα να πείσω το Νίκο, που κρυβόταν μαζί μου,  να σταματήσει να χαχανίζει και να μουρμουρίζει  για να μην μας βρουν οι δασκάλες.  Έφτιαχνα παζλ κι έδειχνα στον Παύλο πώς να πιάνει τα κομμάτια να μου τα δίνει. Έτρωγα το φαγητό μου και που και που τάιζα κρυφά με το κουτάλι τον Στράτο που αρνιόταν να πιάσει το δικό του κουτάλι. Τραγουδούσα και συνήθως επέλεγα να τραγουδήσω το «άνοιξε το παράθυρο να μπει, δροσιά να μπει του Μάη» επειδή ήξερα πω θα τραγουδήσει κι ο άλλος Νίκος μαζί μου. Γελούσα, χαιρόμουν με αυτούς τους φίλους μου και πολλές φορές θύμωνα μαζί τους, απογοητευόμουν, πείσμωνα και τους … ζήλευα. Τους ζήλευα γιατί διεκδικούσαν και είχαν, το ήξερα πως  είχαν, μερίδιο στην αγάπη της μαμάς μου. Ήταν οι μαθητές της. Δεν με ένοιαζε που ήταν διαφορετικοί από τους δικούς μου συμμαθητές. Ήταν οι μαθητές της μαμάς μου κι είχα κάθε λόγο να τους ζηλεύω. Ήταν όμως και  φίλοι δικοί μου κι είχα κάθε λόγο να τους αγαπώ και να θέλω να τους υπερασπίζομαι.

   Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που ο Νίκος κι η Ιωάννα μαζί με μια δασκάλα έβγαιναν έξω. Ήταν η μέρα «του περιπτέρου» για εκείνους. Θα πήγαιναν  να ψωνίσουν στο γειτονικό μαγαζάκι. Πήρα την άδεια να πάω μαζί τους. Και τα τρία παιδιά ήμασταν χαρούμενα γιατί  θα μπορούσαμε να αγοράσουμε μπισκότα. Στο μαγαζάκι η κυρία Μαρία μας υποδέχτηκε χαμογελαστή. Ο Νίκος θα διάλεγε τα ψώνια κι η Ιωάννα θα πλήρωνε. Στο μαγαζί ήταν και μια πελάτισσα που από την πρώτη στιγμή μας κοίταζε καχύποπτα και ξινά. Πρόσεξα πως καθώς το μαγαζάκι ήταν μικρό, μόλις οι φίλοι μου πήγαν προς το μέρος της για να περάσουν να διαλέξουν τα πράγματα που ήθελαν εκείνη τραβήχτηκε σαν τρομαγμένη προς τον τοίχο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ανάλογη αντιμετώπιση από ανθρώπους.  Η κυρία Μαρία μου έκλεισε διακριτικά το μάτι 

   Ο Νίκος πήγε να πάρει τα μπισκότα. Και τότε  άρχισε να φωνάζει και να χοροπηδάει χτυπωντας το κεφάλι του ∙ τα μπισκότα βρίσκονταν σε άλλη θέση από τη συνηθισμένη. Ο Νίκος, όπως και οι άλλοι φίλοι μου, είχε αυτισμό και ήθελε τα πράγματα τακτοποιημένα, πάντα σε συγκεκριμένες θέσεις. Δεν θυμάμαι πως ακριβώς αντιμετώπισε το περιστατικό η δασκάλα και ηρέμησε το Νίκο. Αν θυμάμαι κάτι είναι η φάτσα εκείνης της κυρίας, όχι πολύ μεγάλης. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που είπε: «Τς, τς! Κάτι τέτοια παιδιά με πρόβλημα θα έπρεπε να μην τα αφήνουν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα αφήνουν να ζουν». Θυμάμαι πως τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Θυμάμαι τον κόμπο στο λαιμό μου. Την αίσθηση της αδικίας να με σφίγγει στο λαιμό. Δε θυμάμαι γιατί έκανα να την πλησιάσω. Κι εκείνη, προφανώς επειδή νόμισε πως κι εγώ ήμουν αυτιστική, άρχισε να ουρλιάζει: «Μην με αγγίζεις! Βοήθεια!». Με θυμάμαι να γουρλώνω τα μάτια μου έκπληκτη. Ο θυμός με είχε κυριεύσει. Κι εγώ ένα μάλλον ήσυχο κι ευγενικό παιδί, με καλή ανατροφή που σπάνια έβριζα με θυμάμαι να της λέω δυνατά: «είστε ηλίθια! Ηλίθια, ηλίθια». Κι αμέσως από τα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν δάκρυα. Αισθανόμουν  λυπημένη, οργισμένη, ανήμπορη.  Έκλαιγα όλη τη μέρα. Η κακία στα μάτια εκείνης της κυρίας δεν έφευγε από το μυαλό μου.

   Εκείνη η αίσθηση της αδικίας με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή. Ξανασυνάντησα τόσο έντονα το πρόσωπό της, χρόνια αργότερα, στο βλέμμα που είχαν κάποιοι πρόσφυγες μαθητές μου όταν μου εκμυστηρεύτηκαν την αντιμετώπιση που είχαν τύχει στη χώρα μας.

   Γι’ αυτό κι έγραψα τους Ονειροφύλακες. Για να εκφράσω και να μοιραστώ εκείνα τα συναισθήματα που είχα νιώσει παιδί (αλλά κι ως διδάσκουσα) . Για να μιλήσω για την οργή, το θυμό, την ανημποριά  και τη θλίψη ενός παιδιού απέναντι στους μικρόνοους, μικρόψυχους «μεγάλους». Για το πόσο ακατανόητο φάνηκε σ’ εκείνο το παιδί να βρίζουν τους διαφορετικούς φίλους του. Ακόμη μου φαίνεται ακατανόητο και αφύσικο να μη δεχόμαστε το διαφορετικό. Ακόμη αισθάνομαι οργή και θλίψη απέναντι  σε αυτή τη νοοτροπία. Προσπαθώ να κατανοήσω. Ακόμη κι αν ως ενήλικη συγχωρώ και κατανοώ τη στάση εκείνης της κυρίας (έλλειψη πληροφόρησης, παιδείας, καλλιέργειας κλπ) το παιδί μέσα μου δεν την έχει συγχωρήσει ποτέ.

 Αγγελική Δαρλάση